Νιχόν Σόκι
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Νιχόν Σόκι (ιαπωνικά: 日本書紀), μερικές φορές μεταφράζεται ως Τα Χρονικά της Ιαπωνίας, είναι το δεύτερο παλαιότερο βιβλίο της κλασικής ιαπωνικής ιστορίας. Το βιβλίο ονομάζεται επίσης Νιχονγκί (日本紀, "Ιαπωνικά Χρονικά"). Είναι πιο περίτεχνο και λεπτομερές από το Κοτζίκι (Kojiki), που είναι παλαιότερο βιβλίο, και έχει αποδειχθεί σημαντικό εργαλείο για ιστορικούς και αρχαιολόγους, καθώς περιλαμβάνει την πληρέστερη σωζόμενη ιστορική καταγραφή της αρχαίας Ιαπωνίας. Kαλύπτει την περίοδο από τις μυθικές καταβολές της Ιαπωνίας έως το 697. Ολοκληρώθηκε το 720 υπό την εκδοτική επίβλεψη του πρίγκιπα Τονέρι, με τη βοήθεια του Όνο Γιασούμαρο (Ιάπωνα χρονικογράφου), αφιερωμένο στην αυτοκράτειρα Γκενσό.[1][2][3]
Το Νιχόν Σόκι αποτελείται από 30 κεφάλαια.[2] Ξεκινά με τον ιαπωνικό μύθο της δημιουργίας, εξηγώντας την προέλευση του κόσμου και τις πρώτες επτά γενιές θεϊκών όντων (ξεκινώντας από τον θεό Κουνινοτοκοτατσί) και συνεχίζει με αρκετούς μύθους (όπως και το Κοτζίκι) μέχρι τα γεγονότα του 8ου αιώνα. Επικεντρώνεται στα πλεονεκτήματα των ενάρετων ηγεμόνων καθώς και στα λάθη των κακών ηγεμόνων. Περιγράφει επεισόδια από μυθολογικές εποχές και διπλωματικές επαφές με άλλες χώρες. Μεταξύ των γεγονότων που περιγράφονται είναι η εισαγωγή του βουδισμού και οι μεταρρυθμίσεις Τάικα του 7ου αιώνα.[2]
Το Νιχόν Σόκι γράφτηκε στα κλασικά κινέζικα (文言文, πινγίν: Wényánwén) όπως ήταν συνηθισμένο για τα επίσημα έγγραφα εκείνη την εποχή.[2] Το Κοτζίκι, από την άλλη πλευρά, είναι γραμμένο σε συνδυασμό κινεζικής και φωνητικής μεταγραφής των ιαπωνικών (κυρίως για ονόματα και τραγούδια). Περιέχει επίσης πολλές σημειώσεις μεταγραφής που δείχνουν στον αναγνώστη πώς προφέρονταν οι λέξεις στα ιαπωνικά.