Ηλιοκεντρισμός
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο ηλιοκεντρισμός είναι το αστρονομικό μοντέλο στο οποίο η Γη, οι πλανήτες και τα υπόλοιπα ουράνια σώματα περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο στο κέντρο του ηλιακού συστήματος, ο οποίος αποτελεί και το κέντρο του σύμπαντος. Ιστορικά, ο ηλιοκεντρισμός αντιτίθεται στον γεωκεντρισμό, ο οποίος έβαζε τη Γη στο κέντρο. Η ιδέα ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο είχε προταθεί ήδη από τον 3ο αιώνα π.Χ. από τον Αρίσταρχο τον Σάμιο, [1] αλλά τουλάχιστον στον μεσαιωνικό κόσμο ο ηλιοκεντρισμός του Αρίσταρχου δεν προσέλκυσε την προσοχή - πιθανώς λόγω της απώλειας επιστημονικών έργων της Ελληνιστικής Εποχής.[2]
Τον 16ο αιώνα παρουσιάστηκε ένα γεωμετρικό μαθηματικό μοντέλο ενός ηλιοκεντρικού συστήματος από τον αναγεννησιακό μαθηματικό, αστρονόμο και καθολικό κληρικό Νικόλαο Κοπέρνικο, που οδήγησε στην Κοπερνίκεια Επανάσταση. Τον επόμενο αιώνα, ο Γιοχάνες Κέπλερ επεξεργάστηκε και επέκτεινε αυτό το μοντέλο ώστε να περιλαμβάνει ελλειπτικές τροχιές και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι παρουσίασε υποστηρικτικές παρατηρήσεις χρησιμοποιώντας ένα τηλεσκόπιο.
Μέρος της θεωρίας του ηλιοκεντρισμού ήταν η αντίληψη ότι ο Ήλιος ήταν όχι μόνο κέντρο του ηλιακού συστήματος αλλά και του σύμπαντος ολόκληρου. Με τις παρατηρήσεις του Ουίλιαμ Χέρσελ, του Φρίντριχ Βίλχελμ Μπέσελ και άλλων αστρονόμων διαπιστώθηκε ότι ο ήλιος, ενώ πλησίαζε το βαρύκεντρο του ηλιακού συστήματος, δεν βρισκόταν σε κανένα κέντρο του σύμπαντος. Έτσι ενώ μεν σήμερα είναι αποδεκτό ότι ο Ήλιος είναι το κέντρο του ηλιακού συστήματος, η ηλιοκεντρική θεωρία είναι παρωχημένη.