Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή, το πρώτο διεθνές μέτρο με το οποίο επιδιώχθηκε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, συνήφθη τον Μάιο του 1992 και άρχισε να ισχύει το Μάρτιο του 1994.[1][2] Επιβάλλει σε όλα τα συμβαλλόμενα μέρη την υποχρέωση να θεσπίσουν εθνικά προγράμματα για τον περιορισμό των εκπομπών των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και να υποβάλλουν τακτικές εκθέσεις, ενώ απαιτεί από τις βιομηχανικές συνυπογράφουσες χώρες, σε αντιδιαστολή με τις αναπτυσσόμενες, να επιτύχουν τη σταθεροποίηση των δικών τους εκπομπών αερίων του φαινόμενου του θερμοκηπίου στα επίπεδα του 1990, μέχρι το έτος 2000. Ο στόχος αυτός ωστόσο δεν είναι δεσμευτικός.
Τύπος | Πολυμερής συμφωνία για το περιβάλλον |
---|---|
Προσχέδιο | 9 Μαΐου 1992 (1992-05-09) |
Υπογραφή | 4–14 Ιουνίου 1992 20 Ιουνίου 1992 – 19 Ιουνίου 1993 |
Τοποθεσία | Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία Νέα Υόρκη, ΗΠΑ |
Σε ισχύ | 21 Μαρτίου 1994 (1994-03-21) |
Υπογράφοντες | 165 |
Γλώσσες | |
United Nations Framework Convention on Climate Change στη Βικιθήκη |
Με τη διάκριση ανάμεσα στις βιομηχανικές και τις αναπτυσσόμενες χώρες, η Σύμβαση –πλαίσιο αναγνωρίζει το γεγονός ότι οι βιομηχανικές χώρες ευθύνονται για το μεγαλύτερο μέρος των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του φαινόμενου του θερμοκηπίου και ότι διαθέτουν επίσης τη θεσμική και χρηματοοικονομική ικανότητα να τις περιορίσουν. Τα συμβαλλόμενα μέρη συναντώνται ετησίως για μία επισκόπηση της προόδου και για τη συζήτηση νέων μέτρων, ενώ έχουν θέσει σε εφαρμογή ορισμένους μηχανισμούς πλανητικής παρακολούθησης και υποβολής εκθέσεων, ώστε να καταγράφονται οι εκπομπές αερίων του φαινόμενου του θερμοκηπίου.