آزار و اذیت مذهبی در امپراتوری روم
From Wikipedia, the free encyclopedia
آزار و اذیت مذهبی در امپراتوری روم (انگلیسی: Religious persecution in the Roman Empire) با گسترش جمهوری روم، و بعداً امپراتوری روم، روم مردمی از فرهنگها و مذاهب مختلف را دربر گرفت. پرستش تعداد روزافزونی از خدایان (الوهیت) تحمل و پذیرفته شد. دولت، و بهطور کلی رومیان، تمایل به مدارا با اکثر ادیان و اعمال مذهبی داشتند.[1] برخی از ادیان به دلایل سیاسی و نه غیرت جزمی، ممنوع شدند،[2] و دیگر مراسمی که شامل قربانیکردن انسان بود، ممنوع شد.[3]
هنگامی که مسیحیت به عنوان دین دولتی روم درآمد، مورد پذیرش قرار گرفت که وظیفهٔ امپراتور روم است که از قدرت سکولار برای تحکیم وحدت مذهبی استفاده کند. هر کس در کلیسا که از مسیحیت کاتولیک پیروی نمیکرد به عنوان تهدیدی برای سلطه و خلوص «ایمان واحد حقیقی» تلقی میشد و آنها آن را حق خود میدیدند که از آن به هر وسیله ای که در اختیار دارند دفاع کنند.[4] این امر منجر به آزار و اذیت پاگانها در اواخر امپراتوری روم توسط مقامات مسیحی و مردم پس از نهاد آن به عنوان دین دولتی شد.