ابن بطوطه
جهانگرد مسلمان مغربی قرن ۷ هجری قمری / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن محمد بن ابراهیم لَوّاتی طَنْجی (۱۷ رجب ۷۰۳ ه.ق – ۷۷۰ ه.ق) معروف به اِبْنِ بَطّوطه از نامدارترین جهانگردان مسلمان بود که در طنجه متولد شد و در سال ۷۲۵ ق. به سوی مکه رهسپار شد و مصر، شام، فلسطین، حجاز، عراق، خراسان بزرگ افغانستان امروزی، ایران، یمن، بحرین، ترکستان، بینالنهرین و بخشی از هند و چین، جاوه، خاور اروپا و خاور آفریقا را پیمود و سرانجام به مغرب (مراکش) نزد شاه ابوعنان فارس از شاهان بنیمرین برگشت. سفر او ۲۷ سال به درازا کشید (۱۳۲۵-۱۳۵۲ م) و در مراکش سال ۷۷۹ق. /۱۳۷۷ م. درگذشت. ابن بطوطه کمابیش همعصر با مارکو پولو بود اما بیش از سه برابر مارکوپولو راه پیمود. (۱۱۷۵۰۰ کیلومتر) ابن بطوطه را میتوان یکی از بزرگترین جهانگردان تاریخ بشری بهشمار آورد.[1]
ابن بطوطه | |
---|---|
زادهٔ | ۱۷ رجب ۷۰۳ ه.ق طنجه، سلطنت مرینی |
درگذشت | ۷۷۰ ه.ق (−۶۷ سال) مغرب، سلطنت مرینی |
آرامگاه | طنجه، مراکش |
نژاد | لواتی، بربر |
پیشه | جهانگرد و قاضی |
شناختهشده برای | سفرهای طولانی |
آثار | رحله |
سبک | سفرنامهنویسی |
این جهانگرد نامی مراکشی چهار یا پنج بار به ایران سفر کرد و در همگی سفرهای خاورزمین خود از زبان فارسی برای ارتباط با غیرعربها بهره برد. سفرهای او در دو سوی سواحل دریای فارس و شهرهای فارس از جمله شیراز، خوزیه (خوزستان)، تُستر (شوشتر)، هُنگ بال(خنج)، اصفهان، تبریز و خراسان بزرگ خواندنی است. سفرنامهٔ ابن بطوطه از کتابهای باارزش جغرافیایی سدههای میانه است. آرامگاه ابن بطوطه در تپهای مهجور مشرف به ساحل مدیترانهایِ شهر طنجه مراکش است.