اخترشناسی فروسرخ
بررسی اجرام آسمانی با پرتو فروسرخ / From Wikipedia, the free encyclopedia
ستارهشناسی فروسرخ شاخهای از ستارهشناسی و اخترفیزیک است که به بررسی اجرام آسمانی قابل مشاهده با امواج فروسرخ میپردازد. طول موج نور مادون قرمز در محدودهٔ ۰٫۷۵ تا ۳۰۰ میکرومتر قرار دارد. امواج فروسرخ پایینتر از نور مرئی (۳۸۰ تا ۷۵۰ نانومتر) قرار دارند و به همین دلیل با چشم قابل دیدن نیستند.
ستارهشناسی فروسرخ در سالهای ۱۸۳۰، سه دهه پس از کشف پرتو فروسرخ توسط ویلیام هرشل در سال ۱۸۰۰، آغاز شد. پیشرفت در ابتدا، تا زمانی که اوایل قرن بیستم اجرام آسمانی دیگری به جز خورشید و ماه توسط امواج فروسرخ شناسایی شدند، محدود بود. پس از تعدادی اکتشاف در زمینهٔ ستارهشناسی رادیویی بین سالهای ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰، ستارهشناسان به این نتیجه رسیدند که اطلاعاتی مفید در فضا خارج از نور مرئی قرار دارد. در این زمان ستارهشناسی مدرن فروسرخ پا به عرصهٔ وجود گذاشت.
ستارهشناسی فروسرخ و نوری اغلب از یک نوع تلسکوپ استفاده میکند. در اینجا میتوان به آینهها و عدسیهای یکسان که در نور محدودهٔ بینایی کارایی دارند، اشاره کرد. هر دو از آشکارسازهای حالت جامد استفاده میکنند، با اینکه نوع آنها یکسان نیست. نور فروسرخ توسط بخار آب در اتمسفر زمین در بیشتر طول موجها جذب میشود، به همین دلیل بیشتر تلسکوپهای مربوط به امواج فروسرخ را در ارتفاع و جاهای به دور از رطوبت قرار میدهند. تلسکوپهای خارج از جو نیز وجود دارند که در محدودهٔ فروسرخ کار میکنند. از آنها میتوان به تلسکوپ فضایی اسپیتزر و رصدخانه فضایی هرشل اشاره کرد.