ادعاهای ارضی در جنوبگان
From Wikipedia, the free encyclopedia
ادعاهای ارضی در جنوبگان به قلمروهای مورد ادعای هفت کشور آرژانتین، استرالیا، بریتانیا، شیلی، فرانسه، نروژ و نیوزیلند در جنوبگان گفته میشود. این کشورها تمایل به پایهگذاری ایستگاههای پژوهشی و علمی در سرزمینهای مورد ادعای خود دارند، با این حال برخی از این مراکز در خارج از محدوده مورد ادعای هر کشور قرار گرفته و برخی از کشورهای بدون ادعای ارضی مانند روسیه و ایالات متحده آمریکا اقدام به ساخت تجهیزات پژوهشی در سرزمینهای مورد ادعای دیگر کشورها کردهاند.
این هفت کشور پیش از سال ۱۹۶۱، هشت قلمرو ادعایی در جنوب مدار ۶۰ درجه جنوبی را مشخص کردهاند. هیچکدام از این سرزمینها سکنه بومی ندارد.
بر اساس سیستم پیمان جنوبگان، مناطق پایینتر از مدار ۶۰ درجه جنوبی، تنها منطقهای برای تحقیقات علمی است و هر گونه فعالیت نظامی و ادعای مالکیت در آن ممنوع است. این پیمان، نخستین پیمان کنترل تسلیحات در زمان جنگ سرد است. دفتر این پیمان از سپتامبر سال ۲۰۰۴ در بوئنوس آیرس آرژانتین قرار دارد.[1] این پیمان از سال ۱۹۵۹ و بدنبال ادعا مالکیت آرژانتین بر جنوبگان ظهور پیدا کرد. قدرتهای بزرگ (ایالات متحده آمریکا، اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی و پادشاهی متحد بریتانیا) تصمیم گرفتند که با ایجاد معاهدهای مانع از سلطه کشورها بر جنوبگان شوند.[نیازمند منبع] این پیمان در یکم دسامبر ۱۹۵۹ به امضا شدهاست[2] و در ۲۳ ژوئن ۱۹۶۱ به اجرا درآمده.[3] در ابتدا تنها ۱۲ کشو فعال در پروژه سال ژئوفیزیک بینالملل (از ژوئن ۱۹۵۷ تا دسامبر ۱۹۵۸) شامل ایالات متحده آمریکا، اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، پادشاهی متحد بریتانیا، آرژانتین، استرالیا، بلژیک، شیلی، فرانسه، ژاپن، نیوزیلند، نروژ و آفریقای جنوبی آن را امضا کردند. این کشورها ۵۰ ایستگاه تحقیقاتی در جنوبگان ایجاد کردهاند. این پیمان، بیانی دیپلماتیک از همکاری علمی و عملی است که اصطلاحاً «بر روی یخ» به دست آمدهاست.[2] تا سال ۲۰۱۶، ۵۳ کشور آن را امضا کردهاند.[4]