ایالت آمریکا
From Wikipedia, the free encyclopedia
در ایالات متحده آمریکا، هر ایالت (انگلیسی: State، به معنای تحتالفظی کشور یا دولت) یک واحد سیاسی است و حال حاضر، پنجاه واحد این چنینی در این کشور وجود دارد. یک اتحادیه سیاسی ایالتهای آمریکا را به یکدیگر پیوند دادهاست و هر ایالت در یک محدوده مشخص شده جغرافیایی به صورت مستقل عمل میکند؛ گرچه استقلال خود را با حکومت فدرال شریک است. به همین دلیل، شهروندان آمریکا به صورت همزمان، هم شهروند ایالت خود هستند و هم شهروند جمهوری فدرال ایالت متحده آمریکا. شهروندی آمریکا بسیار انعطافپذیر است و هرکس، بهجز موارد خاص نظیر افراد دارای آزادی مشروط یا کودکانی که والدینشان از یکدیگر طلاق گرفتهاند و به صورت مشترک حضانت کودک را برعهده دارند، میتواند بدون اجازه دولت از ایالتی به ایالت دیگری نقل مکان کند.
ایالت | |
---|---|
شناختهشده | مشترکالمنافع (عنوان رسمی چهار ایالت) |
ردهها | ایالت |
مکان | ایالات متحده |
تعداد | ۵۰ |
جمعیت | کمترین: وایومینگ، ۵۷۹٬۳۱۵ بیشترین: کالیفرنیا، 39,536,653[1] |
مساحت | کوچکترین: رود آیلند، ۱٬۵۴۵ مایل مربع (۴٬۰۰۰ کیلومتر مربع) بزرگترین: آلاسکا، ۶۶۵٬۳۸۴ مایل مربع (۱٬۷۲۳٬۳۴۰ کیلومتر مربع)[2] |
دولت | دولتهای ایالتی |
زیربخشها | شهرستان |
ایالتها خود به واحدهای کوچکتری نظیر شهرستان تقسیم شدهاند؛ شهرستانها نیز در برخی موارد توانایی تصمیمگیری مستقل دارند اما به مانند ایالتها، خودمختار نیستند. قوانین مرتبط با شهرستانها بسته به ایالت متفاوت است و همچنین ایالتها از توانایی ایجاد واحدهای کوچکتر نیز برخوردارند. دولتهای ایالتی توسط مردم همان ایالت انتخاب میشوند که با توجه به اینکه هر ایالت دارای قانون اساسی مخصوص خود است، ساختار قدرت میتواند در هر ایالت متفاوت باشد. همه ایالتهای آمریکا به صورت جمهوری اداره میشوند و در تمام ایالتها، قدرت بین سه قوه تفکیک شدهاست: قوه مقننه ایالتی، دادگاه ایالتی و فرماندار ایالتی.
برخلاف قلمروها، برای ایالات آمریکا در قانون اساسی این کشور تا حد زیادی خودمختاری در نظر گرفته شدهاست. ایالات و ساکنانشان، در کنگره ایالات متحده آمریکا که خود به دو مجلس سنا و مجلس نمایندگان تقسیم میشود، دارای تعدادی نماینده هستند. هر ایالت بسته به تعداد نمایندگان خود در دو مجلس نمایندگان و سنا، تعدادی نماینده نیز در مجمع گزینندگان، مجمعی که به صورت مستقیم رئیسجمهور ایالات متحده آمریکا را انتخاب میکند، دارد. ایالتها توانایی رد یا تصویب اصلاحات قانون را نیز دارند. قانون اساسی توان رفاهگستری را برای هر ایالت به رسمیت میشناسد.
از نظر تاریخی، مسائلی نظیر برقراری قانون محلی، تجارت، آموزش، سلامت، توسعه حمل و نقل و زیرساختها از جمله وظایف ایالتها بودهاست؛ با این حال دولت فدرال از نظر مالی و قانونی به ایالات در این رابطه کمک شایانی میکند. در طول زمان، قانون اساسی آمریکا تغییرات زیادی کردهاست و تمرکز قدرت افزایش یافتهاست؛ دولت فدرال درحال حاضر نسبت به گذشته، نقش بسیار پررنگتری را ایفا میکند. در همین رابطه، مناقشههایی بر سر حقوق ایالات و توانایی آنها در حفظ خودمختاری و ماهیت خود در برابر دولت فدرال، در سالهای به راه افتادهاست.
قانون اساسی آمریکا این توانایی را به کنگره اعطا کردهاست که در رابطه با ایجاد ایالتهای جدید تصمیم بگیرد. از زمان تأسیس ایالت متحده در ۱۷۷۶، تعداد ایالتها از سیزده به پنجاه رسیدهاست؛ همچنین هر ایالت تازه تأسیس، از هر نظر با ایالتهای دیگر برابر در نظر گرفته میشود؛[3] آلاسکا و هاوایی جدیدترین ایالتهای آمریکا هستند که هر دو در ۱۹۵۹ ایجاد شدهاند. قانون اساسی در رابطه با اینکه ایالتها توانایی این را دارند که از اتحادیه خارج شوند یا خیر، ساکت است؛ با این حال، پس از جنگ داخلی آمریکا، دیوان عالی ایالات متحده آمریکا اعلام کرد که یک ایالت نمیتواند به صورت یکطرفه اعلام استقلال کند.[4][5]