ایم-۴ فالکون
From Wikipedia, the free encyclopedia
ایم-۴ فالکون اولین موشک هوابههوای عملیاتی هدایت شونده نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا بود و توسعه آن در سال ۱۹۴۶ آغاز شد. این سلاح برای اولین بار در سال ۱۹۴۹ آزمایش شد و در سال ۱۹۵۶ وارد خدمت به نیروی هوایی ایالت متحده شد.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (فوریه ۲۰۲۳) |
ایم-۴ فالکون | |
---|---|
نوع | موشک هوابههوا |
خاستگاه | ایالت متحده |
تاریخچه خدمت | |
خدمت | ۱۹۵۶–۱۹۸۸ (ایم-۴اف، ایم-۴ جی) |
تاریخچه تولید | |
سازنده | شرکت هواپیماسازی هیوز |
ویژگیها | |
طول | ۱٫۹۸ متر (۶ فوت ۶ اینچ) |
قطر | ۱۶۳ میلیمتر (۶٫۴ اینچ) |
طول بال | ۵۰۸ میلیمتر (۲۰٫۰ اینچ) |
سر جنگی | ۳٫۴ کیلوگرم (۷٫۵ پوند) |
پیشران | موشک سوخت جامد |
برد عملیاتی | ۹٫۷ کیلومتر (۶٫۰ مایل) |
بیشینهٔ سرعت | ۳ ماخ |
سامانهٔ هدایت | رادار نیمه فعال و آشیانهیابی فروسرخ |
این موشک که در دو نسخه حرارت یاب و هدایت رادار تولید شد، در طول جنگ ویتنام با واحدهای مکدانل داگلاس اف-۴ فانتوم ۲ نیروی هوایی ایالت متحده خدمت کرد. طراحی این موشک برای سرنگونی بمب افکنهای کند با قابلیت مانور محدود، در برابر جنگندههای قابل مانور بر فراز ویتنام بی اثر بود. در صورت نزدیک نبودن هدف به موشک، موشک تنها در صورتی منفجر میشود که به هدف برخورد کند.
با توجه به رکورد ضعیف کشتار ایم-۴ که باعث ناکارآمدی اف-۴ در نبرد هوا به هوا شد، جنگندهها برای حمل موشک ایم-۹ سایدوایندر طراحی شده توسط یواسان تغییر یافتند که قبلاً روی ووت اف-۸ کروسیدر و اف_۴ حمل میشد و سایدوایندر بسیار مؤثرتر بود و نسخههای بهبود یافته تا به امروز در خدمت نیروهای مسلح ایالات متحده و چندین کشور متحد هستند.