بنزبرومارون
From Wikipedia, the free encyclopedia
بنزبرومارون (انگلیسی: Benzbromarone) بنزبرومارون یک عامل اوریکوزوریک و مهارکننده غیررقابتی گزانتین اکسیداز است[1] که در درمان نقرس استفاده میشود، بهویژه زمانی که آلوپورینول، یک درمان خط اول، ناموفق باشد یا عوارض جانبی غیرقابل تحملی ایجاد کند. از نظر ساختاری با آمیودارون ضد آریتمی مرتبط است.[2]
اطلاعات اجمالی دادههای بالینی, AHFS/Drugs.com ...
دادههای بالینی | |
---|---|
AHFS/Drugs.com | International Drug Names |
کد ATC | |
شناسهها | |
| |
شمارهٔ سیایاس | |
پابکم CID | |
کماسپایدر |
|
UNII | |
ChEBI | |
ChEMBL | |
CompTox Dashboard (EPA) | |
ECHA InfoCard | 100.020.573 |
دادههای فیزیکی و شیمیایی | |
فرمول شیمیایی | C17H12Br2O3 |
جرم مولی | ۷۰۰۲۴۲۴۰۸۸۰۰۰۰۰۰۰۰۰♠۴۲۴٫۰۸۸ g·mol−1 |
مدل سه بعدی (جیمول) | |
نقطه ذوب | ۱۶۱ تا[ابزار تبدیل: یکای ناشناخته] |
| |
| |
NY (این چیست؟) (صحتسنجی) |
بستن
بنزبرومارون بسیار موثر و به خوبی تحمل میشود، و آزمایشهای بالینی در اوایل سال ۱۹۸۱ و اخیراً در آوریل ۲۰۰۸[3][4][5][6] نشان دادهاند که این دارو بر هر دو آلوپورینول، یک مهارکننده غیر اوریکوزوریک گزانتین اکسیداز، و پروبنسید، یک داروی اوریکوزوریک دیگر، برتر است.[7][8]