بیمارستان
محلی برای درمان و نگهداری بیماران / From Wikipedia, the free encyclopedia
بیمارستان، بهداری، درمانگاه، شفاخانه یا مریضخانه (به انگلیسی: Hospital) یک بنیاد مراقبتهای بهداشتی است که با کارکنان پزشکی و پرستاری و تجهیزات پزشکی به بیماران خدمات درمانی ارائه میدهد.[1]
پرآوازهترین گونهٔ بیمارستان، بیمارستان عمومی است که بهطور معمول دارای یک بخش اورژانس برای درمان مشکلات فوری سلامتی از قربانیان آتشسوزی و تصادف گرفته تا بیماریهای ناگهانی است.
یک بیمارستان منطقهای بهطور معمول مهمترین مرکز مراقبتهای بهداشتی در منطقه خود است، که دارای تعداد زیادی تخت برای مراقبتهای ویژه و تختهای اضافی برای بیمارانی است که نیاز به مراقبت طولانی مدت دارند.
بیمارستانهای تخصصی شامل مراکز تروما، بیمارستانهای توانبخشی، بیمارستانهای کودکان، بیمارستان بزرگسالان (سالمندان) و بیمارستانهایی برای رسیدگی به نیازهای خاص پزشکی مانند درمان بیماریهای روانی (مراجعه به بیمارستان روانپزشکی) و برخی از دستههای بیماری هستند. بیمارستانهای تخصصی میتوانند در مقایسه با بیمارستانهای عمومی به کاهش هزینههای مراقبتهای بهداشتی کمک کنند.[2] بیمارستانها بسته به منبع درآمد به عمومی، تخصصی یا دولتی ردهبندی میشوند.
یک بیمارستان آموزشی کمک به افراد را با آموزش به دانشجویان پزشکی و پرستاران ترکیب میکند. عموماً به یک مرکز درمانی کوچکتر از بیمارستان، درمانگاه یا کلینیک گفته میشود. بیمارستانها دارای طیف گستردهای از بخشها (به عنوان مثال جراحی و مراقبتهای فوری) و واحدهای تخصصی مانند قلب و عروق هستند. بعضی از بیمارستانها بخشهای سرپایی دارند و برخی دیگر واحدهای درمانی مزمن دارند. واحدهایی که از بیمارستانها پشتیبانی میکنند معمولاً شامل داروخانهها، آزمایشگاههای پاتولوژی و رادیولوژی هستند.
بودجهٔ بیمارستانها بهطور معمول از راه تأمین بودجهٔ عمومی، سازمانهای بهداشتی (با هدف انتفاعی یا غیرانتفاعی)، شرکتهای بیمهدرمانی یا نهادهای نیکوکاری از جمله کمکهای مستقیم تأمین میشود. در گذشته، بیمارستانها بیشتر با دستورها مذهبی، یا افراد و رهبران نیکوکار تأسیس و تأمین میشدند.[3]