خمر میانه
From Wikipedia, the free encyclopedia
خمرهای میانی مرحله تاریخی زبان خمر است که میان سدههای ۱۴ و ۱۸ میلادی[2] پس از خمر باستان و پیش از زبان خمر نو وجود داشت. آغاز دوره خمر میانه تقریباً با سقوط امپراتوری خمر انگکوری به پادشاهی سیامی آیوتایا و دوره تاریخ کامبوج که عموماً به عنوان دوره پساآنگکور شناخته میشود، همزمان است.
اطلاعات اجمالی خمر میانه, منطقه ...
خمر میانه | |
---|---|
منطقه | کامبوج، بخشهایی از تایلند، لائوس و ویتنام |
دوره | در سده ۱۸ به زبانهای خمر، خمر شمالی، خمر غربی و خمر کروم تبدیل شد |
آستروآسیایی
| |
گونههای نخستین | زبان خمر باستان
|
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | xhm |
گلاتولوگ | midd1376 [1] |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
بستن
دوره خمر میانه مرحلهای گذار بود که در آن زبان شاهد تغییرات نسبتاً سریع و شگرفی، به ویژه در واجشناسی، بود[2] که با ظهور زبانی به پایان رسید که به عنوان خمر نوین شناخته میشود. پایان این دوره تقریباً با تاجگذاری آنگ انگ، پدر آنگ دوونگ در سال ۱۷۷۷، همزمان بود.