دوناتیسم
From Wikipedia, the free encyclopedia
دوناتیسم (به انگلیسی: Donatism) یک فرقه (شاخه) مسیحی بود که از قرن چهارم تا ششم منجر به جدایی (دین) در کلیسا، در منطقه کلیسای کارتاژ شد. دوناتیستها استدلال میکردند که روحانیون مسیحیت باید بیعیب باشند تا خدمتشان مؤثر باشد و دعاها و عبادات آنها (هفتآیین) معتبر باشد. دوناتیسم ریشه در جامعه قدیمی مسیحی استانهای روم در آفریقا (استان روم) (تونس فعلی)، شمال شرقی الجزایر و غرب ساحللیبی، در آزار و شکنجه ضد مسیحی دیوکلتیان. دوناتیسم که به نام اسقف مسیحی بربر دوناتوس مگنوس نامگذاری شده بود در طول قرن چهارم و پنجم شکوفا شد.