سینیور بروسکینو
From Wikipedia, the free encyclopedia
سینیور بروسکینو (به ایتالیایی: Signor Bruschino) یک اپرا فارسا در یک پرده میباشد که توسط جواکینو روسینی ساخته شدهاست. اپرانامه (لیبرتو) این اثر توسط جوزپه ماریا فوپا نگاشته شدهاست. این اپرا برای نخستین بار به سال ۱۸۱۳ در سالن تئاتر سان مویزه در ونیز به روی صحنه رفت. روسینی بین سالهای ۱۸۱۰ تا ۱۸۱۳ چهار اپرای کمدی نوشت که اولین آن " حوالهٔ ازدواج " و آخرین آن " سینیور بروسکینو " بود. اپراهای کوچک در ایتالیا طرفداران زیادی داشت و اپرای سینیور بروسکینو نیز که در یک پرده نوشته شدهاست، در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم، از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار بود.
سینیور بروسکینو | |
---|---|
اپرا- جواکینو روسینی | |
نویسنده اپرانامه | جوزپه ماریا فوپا |
زبان | ایتالیایی |
نخستین اجرا | ۱۸۱۳ (۱۸۱۳) سان مویزه، ونیز |
از ویژگیهای اپراهای روسینی میتوان به وجود ۵ تا ۸ خواننده روی صحنه، یک زوج عاشق دارای نقش عمده، یک یا چند نقش جانبی و همچنین داشتن بخشهای کمدی، اشاره نمود. بکار بردن تکه کلامهای خنده آور نیز در اپراهای روسینی جایگاه ویژهای دارد که در این اپرا عبارت «آه! (هوا) چقدر داغه» به صورت طنز به دفعات تکرار میشود. در این گونه اپراها، اجرای بخش کمدی تا حد زیادی به استعداد بازیگری خوانندگان مرتبط میشود تا جایی که برای محول کردن نقشها به افراد، تواناییهای بازیگری و مهارتهای خوانندگی همطراز هم قرار میگیرند.
نکتهٔ قابل توجه در اپرای سینیور بروسکینو، استفاده از ایدههای نو و افزودن تکنیکهای اجرایی جدید در موسیقی آن است که تا آن زمان مرسوم نبوده است. روسینی برای اولین بار در اورتور این اپرا ضرب جداگانه ای لحاظ کرده؛ بدین صورت که ویولون دوهای ارکستر در حین نواختن موسیقی در قسمتی از اورتور آرشههای خود را روی جای نت که جلویشان قرار دارد میکوبند که باعث شور و هیجان و انرژی بالایی بین تماشاچیان میشود. این در حالیست که در نخستین شب اجرا، این حرکت نامتعارف و برای حضار در سالن، بسیار نامرسوم و حیرت آور بود.
روسینی در این اورتور از تم سمفونی خود - سمفونی در ر - " آل کُن وِن تللو " استفاده مجدد کردهاست. همچنین تم دوئت عاشقانه بین سوفیا و فلورویله از اپرای " دمتریو و پولیبیو " بر گرفته شدهاست.[1][2][3]