شکگرایی آکادمیک
From Wikipedia, the free encyclopedia
شکگرایی آکادمیک (به انگلیسی: Academic skepticism)، به دورهای از شکگرایی فلسفی در عهد افلاطون گرایی باستان اشاره مینماید که از حدود ۲۶۶ قبل از میلاد، زمانیکه آرسِسیلیس[persian-alpha 1] مبدل به اسکولارک[persian-alpha 2] آکادمی افلاطون شد، تا حدود ۹۰ قبل از میلاد، زمانیکه انتیوکوس از اسکلون[persian-alpha 3] مکتب شکگرایی را رد کرد، ادامه داشت، گرچه که فیلسوفان متعددی مانند فوورینوس[persian-alpha 4] و استادش پلوتارک، بعد از آن تاریخ نیز به دفاع از مکتب شکگرایی ادامه دادند. برخلاف مکتب فعلی شک گرایی به نام مکتب پیرهونیها، آنها بر این باور بودند که کسب دانش از هر چیز، امر محالی است و ایدهها و مفاهیم هرگز درست نیستند؛ با این حال، درجاتی از احتمال درستی و در نتیجه درجاتی از باور به درستی وجود دارد که به یک شخص امکان عمل را میدهد. از مشخصههای این مکتب، حملات شان به رواقیگری است، به ویژه به دلیل جزماندیشی آنها مبنی بر اینکه ادراکات قانع کننده منجر به دانش حقیقی میشود. مهمترین افراد آکادمی عبارت از آرسِسیلاوس، کارانیدس[persian-alpha 5] و فیلو از لاریسا[persian-alpha 6] بودند. یکی از منابع اطلاعاتیِ باستانیِ مهم در مورد شکگرایی آکادمیک عبارت از اثر آکادمیک[persian-alpha 7] میباشد که توسط فیلسوف شکگرای آکادمیک، سیسرون نوشته شدهاست.