فرگشت خداباوری
فرگشت الهی یا فرگشت خداباورانه تعلیماتی هستند که از سوی خداباوران برای درک و تطبیق علم زیستشناسی مخصوصاً فرگشت با علوم دینی شده است / From Wikipedia, the free encyclopedia
فرگشت خداباوری یا تکامل خداباوری[1] (به انگلیسی: Theistic evolution)، فرگشتگرایی خداباوری یا فرگشت هدایتشده خدا، دیدگاههایی هستند که تعلیمات آموزههای دینی دربارهٔ خدا را با درک نوین علمی دربارهٔ فرگشت زیستی قابل انطباق میدانند. فرگشت خداباوری خود یک تئوری علمی نیست، بلکه در باب چگونگی ارتباط علم فرگشت در حالت کلی با باورهای دینی، طیف گستردهای از دیدگاههای در تقابل با دیدگاههای خاص آفرینشی است.
فرگشت خداباوری به اختصار، فرگشتگرایان الهی معتقدند که خدایی هست، آن خدا آفریننده جهان ماده و (نتیجتاً) همه حیات درون آن است، و فرگشت زیستی به سادگی فرایندی طبیعی در خلقت است؛ بنابراین نظر، فرگشت، به سادگی ابزاری است که خدا برای توسعه حیات بشر به کار گرفتهاست.
هواداران فرگشت الهی را میتوان یکی از گروههایی دانست که تعارض میان علم و دین را رد میکنند؛ یعنی، آنها بر این باورند که نیازی به تناقض داشتن تعلیمات دینی دربارهٔ آفرینش و نظریات علمی وجود ندارد. هواداران این نظر گاهی چون داروینگرایان مسیحی توصیف میشوند.[2]
بسیاری زیستشناسان فرگشتی به برخی اشکال خداباوری معتقد بودهاند. از جمله آلفرد راسل والاس که در مقاله مشترکی با چارلز داروین در ۱۸۵۸ از نظریه فرگشت از طریق انتخاب طبیعی پشتیبانی کرد. والاس، در سالهای بعد، به نحوی مؤثر دادارباور بود که معتقد بود «جهان نامرئی روح»، حیات را علاوه بر هشیاری در جانوران و (به طرزی مجزا) در انسانها ایجاد کرده بود.[3]
فرقهٔ مذهبی انصار المهدی، آدم مذکور در قرآن را از نسل نسناسها تلقی میکنند.[4]