فهرست شاهزادگان انطاکیه
From Wikipedia, the free encyclopedia
فهرست شاهزادگان انطاکیه شاهزادگان انطاکیه که از سال ۱۰۹۸ تا ۱۲۶۸ بر شاهزادهنشین انطاکیه فرمانروایی میکردند را شامل می شود. در سراسر ۱۷۰ سال این شاهزادهنشین، ۱۰ شاهزاده حکومت میکردند که برای برخی از آنها تا زمان رسیدن به سن قانونی یا غیبت و اسارت آنها نایبی انتخاب میشد. شاهزادهنشین انطاکیه در حین نخستین جنگ صلیبی و پس از فتح انطاکیه در سال ۱۰۹۸ توسط بوهموند یکم در کرانه شرقی دریای مدیترانه به محوریت شهر انطاکیه تأسیس شد. این شاهزادهنشین توانست ۱۷۰ سال، از ۱۰۹۸ تا ۱۲۶۸ باقی بماند تا آن که مرکز این دولت در سال ۱۲۶۸ توسط ممالیک تصرف شد. تاریخ این شاهزادهنشین را میتوان به چهار دوره تقسیم کرد: دوره نخست، «دورهٔ حفظ استقلال در مقابل امپراتوری بیزانس» است که با توجه به دعوی امپراتوران بیزانس، شاهزادگان انطاکیه در تلاش بودند که از استقلال و تمامیت ارضی خود دفاع کنند.[persian-alpha 2] دورهٔ دوم، «دروهٔ مناسبت سیاسی با همسایگان مسلمان» است که شاهزادگان انطاکیه برای بسط یا حفظ قلمرو با دانشمندیان، سلجوقیان روم، زنگیان و ایوبیان درگیر شدند؛ با سقوط کنتنشین ادسا بهدست زنگیان در سال ۱۱۴۴ و پیروزی صلاحالدین ایوبی بر پادشاهی اورشلیم در دهه ۱۱۸۰، این شاهزادهنشین تحت فشار حملات مسلمانان قرار گرفت اما توانست با توافقات سیاسی با دولتهای مسلمان، بقایای خود را تضمین کند.[persian-alpha 3] دورهٔ سوم نیز «دورهٔ درگیری با پادشاهی ارمنی کیلیکیه» بود که مهمترین خروجی و اوج آن جنگ جانشینی انطاکیه بود که با ازدواج بوهموند ششم و سیبلا، شاهزاده ارمنستان در سال ۱۲۵۴، درگیری میان آنها به پایان رسید. و دوره آخر، «دوره مقاومت در مقابل ممالیک» بود؛ شاهزادگان انطاکیه در این دوره ضمن متحد شدن با مغولان، درصدد حفظ و حتی گسترش قلمروی خود برآمدند اما با شکست مغولان در نبرد عین جالوت و آغاز موج جدید حملات ممالیک علیه قلمروهای صلیبی در زمان بیبرس، سرانجام در سال ۱۲۶۸ عمر این دولت با سقوط انطاکیه به سر آمد.[1]
شاهزادهٔ شاهزادهنشین انطاکیه | |
---|---|
جزئیات | |
شیوه خطاب | شاهزاده |
نخستین پادشاه | بوهموند یکم |
واپسین پادشاه | بوهموند ششم ژان سوم (کویمبرا) (افتخاری) |
آغاز پادشاهی | ۱۰۹۸میلادی |
پایان پادشاهی | ۱۲۶۸[persian-alpha 1] |
سکونتگاه رسمی | انطاکیه |
گمارنده | جانشینی ارثی |
شاهزادهنشین انطاکیه مشتمل بر یک اربابنشین سون به مرکزیت قلعه سون[persian-alpha 4] و شهرهایی همچون سرمدا و بلاتانوس میشد.[persian-alpha 5] همچنین این شاهزادهنشین شامل شهرهای تجاری و مستحکمی همچون لاذقیه، اسکندرون، جبله و حارم میشد که همگی تابع مستقیم شاهزاده بودند.[2]
ساختار و سازمانهای شاهزادهنشین انطاکیه در ابتدا همچون ساختار و سازمانهای پادشاهی اورشلیم و دیگر کنتنشینها بود اما در قرن ۱۳ میلادی، صلیبیون انطاکیه ـ که بیشتر نورماندیها بودند ـ ساختارها و سازمانها را با توجه به آدابورسوم محلی و با استفاده از قوانین خاص به نام آسیز انطاکیه (مجمعالقوانین انطاکیه) تشکیل دادند. شاهزاده از اعلام رسمی ولایت پادشاه اورشلیم خودداری میکرد، هرچند در برخی موارد پادشاهان اورشلیم برای حفظ انطاکیه مجبور به دخالت در امور این شاهزادهنشین میشدند. برعکس کنتنشینهای ادسا و طرابلس، شاهزاده انطاکیه از استقلال سیاسی برخودار بود. نظام شاهزادهنشین در انطاکیه «ارثی» بود که در برههای همچون جنگ جانشینی انطاکیه، اختلافات دورنی بر جانشینی پدید آمد. در ساختار سیاسی انطاکیه، سازمانهای قضایی نقش مهمی در امور انطاکیه داشتند به نحوی که فرماندهان کل ارتش و همچنین مباشران دادگستری (سنشال؛ Seneschal) قدرت را در دست داشتند. درآمدهای شاهزادهنشین که تحت اداره دبیرخانه یا دیوان بود، از راه املاک و مالیاتهای دریافتی از سوریها و حق گمرگ مالیاتهای تاجران و اصناف تأمین میشد.[3]