مجازات اعدام در یهودیت
From Wikipedia, the free encyclopedia
مجازات اعدام در قوانین سنتی یهود در آیین نامه های قوانین یهودی که قدمت آن به قرون وسطی برمی گردد، بر اساس نظامی از قوانین شفاهی موجود در تلمود بابلی و اورشلیم تعریف شده است که منبع اصلی آن کتاب مقدس عبری است . در قوانین سنتی یهود چهار نوع مجازات اعدام وجود دارد: الف) سنگسار ، ب) سوزاندن با خوراندن سرب مذاب، ج) خفه کردن و د) سر بریدن که هر کدام مجازات جرایم خاصی است. جز در موارد خاصی که پادشاه می تواند حکم اعدام صادر کند، در قوانین یهود نمی توان برای شخصی مجازات اعدام تعیین کرد، مگر اینکه حداقل بیست و سه قاضی ( سنهدرین ) در محاکمه آن شخص قضاوت کنند که با اکثریت آرا، رأی به حکم اعدام صادر کنند، و در مواردی که حداقل دو شاهد ذیصلاح وجود داشته باشند که در برابر دادگاه شهادت داده باشند که متهم مرتکب جرم مستوجب مرگ شده است. حتی در این صورت، مجازات اعدام در قوانین یهود پیش از این که دادگاه داوری در این پرونده حکم اعدام را از یک مکان خاص (قبلاً اتاق هیون استون ) در کوه معبد در شهر اورشلیم صادر کند شروع نمی شود.
ابن میمون ، دانشور حقوقی یهودی قرن دوازدهم، اظهار داشت که «برائت هزاران مجرم بهتر و رضایت بخش تر از کشتن یک بی گناه است». ابن میمون استدلال میکرد که اعدام متهم با چیزی کمتر از یقین مطلق، منجر به قرار گرفتن در یک سراشیبی کاهش بار اثبات میشود، تا جایی که محکومیتها صرفاً «بر اساس هوس قاضی» باشد. ابن میمون نگران این بود که قانون باید از خود در ادراکات عمومی محافظت کند، عظمت خود را حفظ کند و احترام مردم را حفظ کند. [1]
موضع قانون یهود در مورد مجازات اعدام اغلب مبنای مذاکرات دادگاه عالی اسرائیل بود. تنها دو بار توسط سیستم قضایی اسرائیل، در مورد آدولف آیشمن [2] و مایر توبیانسکی ، اجرا شده است.