مجمع عمومی سازمان ملل متحد
رکن اصلی، جهانی و مشورتی سازمان ملل متحد / From Wikipedia, the free encyclopedia
مجمع عمومی سازمان ملل متحد (به انگلیسی: United Nations General Assembly یا UNGA/GA) یکی از شش ارگان اصلی سازمان ملل متحد است که به عنوان ارگان اصلی مشورتی، سیاست گذاری و نماینده سازمان ملل عمل میکند.[3] مجمع عمومی مسئول بودجه سازمان ملل، انتصاب اعضای غیردائم شورای امنیت، انتصاب دبیرکل سازمان ملل متحد، دریافت گزارشها از سایر بخشهای سیستم سازمان ملل، و ارائه توصیههایی از طریق قطعنامهها است.[4] همچنین ارگانهای فرعی متعددی را برای پیشبرد یا کمک به وظایف گسترده خود ایجاد میکند.[5] مجمع عمومی تنها ارگان سازمان ملل است که در آن همه کشورهای عضو دارای نمایندگی مساوی هستند.[6]
United Nations General Assembly 联合国大会 مجمع عمومی سازمان ملل متحد Assemblée générale des Nations unies Asamblea General de las Naciones Unidas Генеральная Ассамблея ООН | |
کوتهنوشت | GA یا UNGA |
تأسیس | ۱۹۴۵ |
نوع رکن | سازمان اصلی ملل متحد |
مقر اصلی | نیویورک، ایالات متحده |
رئیس | دنیس فرانسیس (رئیس) |
سازمان مادر | سازمان ملل متحد |
مجمع عمومی زیر نظر رئیس خود یا دبیرکل سازمان ملل در جلسات سالانه در مقر سازمان ملل در شهر نیویورک تشکیل جلسه میدهد. بخش اصلی این جلسات عموماً از سپتامبر تا بخشی از ژانویه تا زمانی که به همه مسائل رسیدگی شود (که اغلب قبل از شروع جلسه بعدی است) برگزار میشود.[7] همچنین میتواند برای جلسات ویژه و اضطراری دوباره تشکیل شود.[8] اولین جلسه در ۱۰ ژانویه ۱۹۴۶ در تالار مرکزی متدیست لندن تشکیل شد و نمایندگان ۵۱ کشور بنیانگذار در آن حضور داشتند.
رایگیری در مجمع عمومی در مورد برخی از رأیگیری در خصوص مسائل مهم مانند حفظ صلح و امنیت، مسائل مربوط به بودجه و انتخاب اعضا با اکثریت ۲/۳ آرا صورت میگیرد و در خصوص مسائل دیگر با اکثریت عادی تصمیمگیری میشود. هر کشور عضو یک رای دارد.[9] مصوبات مجمع به غیر از تصویب امور بودجه از جمله تصویب مقیاس ارزیابی برای اعضا الزامآور نیست. مجمع میتواند در مورد هر موضوعی که در محدوده سازمان ملل باشد توصیههایی ارائه کند، به استثنای موضوعات صلح و امنیت که تحت بررسی شورای امنیت است.
در طول دهه ۱۹۸۰، مجمع به مجمعی برای «گفتگوی شمال-جنوب» بین کشورهای صنعتی و کشورهای در حال توسعه در مورد طیف وسیعی از مسائل بینالمللی تبدیل شد. این مسائل به دلیل رشد خارقالعاده و تغییر ساختار عضویت در سازمان ملل مطرح شد. در سال ۱۹۴۵، سازمان ملل ۵۱ عضو داشت که در قرن بیست و یکم تقریباً چهار برابر شد و به ۱۹۳ رسید که بیش از دو سوم آنها در حال توسعه هستند. کشورهای در حال توسعه به دلیل تعدادشان، اغلب قادر به تعیین دستور کار مجمع، ماهیت بحثها و ماهیت تصمیمات آن هستند.[10]