موتور اصلی شاتل فضایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
موتور اصلی شاتل فضایی (به انگلیسی: SSME: Space Shuttle Main Engine) موتور سوزانندهای است، که روی مدارگرد نصب میشود. در هر مأموریت فضایی از ۱۴ موتور موجود ۳ موتور انتخاب میشوند.[1] این سه موتور به همراه موشکهای سوخت جامد نیروی پیشرانهٔ لازم برای شاتل را هنگام صعود ایجاد میکنند. این سه موتور تا ۸٫۵ دقیقه بعد از پرتاب نیز فعال هستند که در این زمان شاتل به تدریج از جو زمین خارج میگردد. پس از جدا شدن موشکهای سوخت جامد، موتورهای اصلی هستند، که شتاب لازم را برای تغییر سرعت از ۴۸۲۸ کیلومتر بر ساعت (حدود ۳۰۰۰ مایل بر ساعت) به ۲۷۳۵۸ کیلومتر بر ساعت (۱۷۰۰۰ مایل در ساعت)، در زمان ۶ دقیقه برای رسیدن به مدار تأمین میکنند. تراستی که این موتورها میتوانند ایجاد کنند، حداکثر ۱٫۲ میلیون پوند است. هنگامی که شاتل شروع به شتاب گرفتن میکند، موتورهای اصلی حدود نیم میلیون گالون سوخت مایع که توسط مخزن خارجی تأمین میشود، را میسوازنند. این موتورها از هیدروژن مایع (دومین مایع سرد روی زمین با دمای ۴۲۳- درجهٔ فارنهایت (۲۵۲- درجهٔ سلسیوس)) به عنوان سوخت و اکسیژن مایع را به عنوان اکسیدکننده استفاده میکنند.[2]