میشکان
From Wikipedia, the free encyclopedia
میشکان (عبری : מִשְׁכַּן به معنی لغوی مسکن، محل سکونت) یا تبرنکل به معنی حضور قابل حمل و روحانی خداوند همراه با قوم اسراییل در زمانی که از مصر خارج شدند تا زمانی که سلیمان اولین معبد را بسازد بود. دستورالعمل ساخت آن توسط خداوند به موسی ابلاغ شد و موسی دستور داد بر اساس ابعاد وحی شده به او میشکان ساخته شود. در عهد عتیق هیچ مطلبی در مورد میشکان بعد از نابودی معبد اول توسط بابلیان در ۵۸۷ قبل از میلاد نیامده است. در کاملترین توضیح از میشکان، آن شامل یک لایه درونی به نام قدسالاقداس بود که در آن تابوت عهد نگهداری میشد. در لایه بیرونی که محل مقدس نام داشت چراغ طلایین، میز نان و محل خوشبوکننده وجود داشت. میشکان به صورت چادر بود و در زمان حرکت قوم اسراییل جمع شده و توسط آنان حمل میشد.