پادشاهی لمباردها
From Wikipedia, the free encyclopedia
پادشاهی لمباردها (لاتین: Regnum Langobardorum؛ ایتالیایی: Regno dei Longobardi؛. بعدها پادشاهی ایتالیا -لاتین، Regnum totius Italiae) یک ایالت قرون وسطایی اولیه بود که توسط لمباردها، از ژرمنها ، در شبه جزیره ایتالیا در اواخر قرن ششم تأسیس شد. پادشاه به طور سنتی توسط اشراف عالیرتبه، دوک ها، انتخاب می شد، تلاشهای متعددی برای ایجاد یک سلسله موروثی با شکست مواجه شد. این پادشاهی به چندین دوکنشین تقسیم میشد که توسط دوکهای نیمه خودمختار اداره میشدند. دوکنشینها به نوبه خود بین مأموران عالیرتبه ( گاستالدها) تقسیم میشدند. پایتخت این پادشاهی و مرکز حیات سیاسی آن پاویا در منطقهای بود که امروزه در شمال ایتالیای مدرن لمباردی خوانده میشود.[1]
تهاجم لمباردها به ایتالیا با مخالفت امپراتوری بیزانس روبرو شد که کنترل بیشتر شبه جزیره را تا اواسط قرن هشتم حفظ کرد. در بیشتر تاریخ پادشاهی، مناطق اگزارچات راونا و دوکنشین رم تحت حاکمیت بیزانس، دوکنشینهای لمبارد شمالی را که مجموعاً به نام لانگوباردیای کبیر شناخته میشدند، از دو دوکنشین بزرگ جنوبی اسپولتو و بنونتو که لانگوباردیا صغیر را تشکیل میدادند جدا کردند.به دلیل این تقسیم، دوکنشینهای جنوبی بهطور قابل ملاحظهای خودمختارتر از دوکنشینهای شمالی کوچکتر بودند.[2]