کشتار بابیها در تهران
From Wikipedia, the free encyclopedia
در سپیده دم بامداد روز ۸ شوال ۱۲۶۸ هنگامی که ناصرالدین شاه از کاخ ییلاقی نیاوران عازم شکار بود، گروهی از بابیان که توسط شیخ علی عظیم مأمور شده بودند، در فاصله کوتاهی از کاخ به شاه حمله کردند. آنان عریضه به دست به موکب شاه که تنها به اتفاق چند تن ملازم رکاب پیش میراند، نزدیک شدند و جبران وهنی را خواستند که با کشته شدن سید علیمحمد باب به کیش آنان وارد شده بود. به ترتیب سه تن از آنان سه تیر شلیک کردند که تیر دوم شاه را مجروح ساخت. در زد و خوردی که پیشآمد قراولان شاه یک تن از مهاجمان را کشتند و دو تن را دستگیر کردند.[1] این ترور نافرجام ماند و شاه در این سوء قصد فقط جراحاتی سطحی برداشت.[2] با این حال وی فرمان قتلعام بابیان را صادر کرد.[3] بسیاری از بابیان و حتی افرادی که مشکوک به بابی بودن بودند در یک کشتار دسته جمعی هولناک با سازماندهی علماء، دولتیان، شاهزادگان قاجار، دیوانسالاران و تاجران در ملاء عام به نحو فجیع شکنجه و اعدام شدند.[3][4] میرزا آقاخان نوری برای کاهش احتمال انتقام دستور داده بود که قربانیان بین گروههای مختلف مانند نظامیان، نجیبزادگان و استادان و شاگردان دارالفنون تقسیم شوند تا مسئولیت کشتار بین همگان تقسیم شود. بعضی را مانند سلیمان خان شمعآجین کردند،[5] بعضی را به دم توپ بستند، بعضی را قطعه قطعه کردند،[6] و بعضی را قبل از اعدام چشم از حدقه درآورند،[7] یا پوست از پا کندند و بعد از فرو بردن در قیر داغ مجبور به دویدن کردند.[3] چندین هزار نفر در این قتلعام کشته شدند.[3]