کنش متقابل نمادین
نظریه جامعهشناسی متمرکز بر نمادهای فرهنگی مبادله شده در طول تعامل بینفردی / From Wikipedia, the free encyclopedia
کنش متقابل نمادین (به انگلیسی: Symbolic Interactionism) یک نظریه جامعهشناختی است که از ملاحظات عملی و اشاره به استفاده خاص مردم از گویش برای ایجاد تصاویر و پیامدهای عادی، برای کسر و مکاتبه با دیگران گسترش مییابد.[1] به عبارت دیگر، این یک چارچوب مرجع برای درک بهتر چگونگی تعامل افراد با یکدیگر برای ایجاد جهانهای نمادین است و در عوض، این جهانها چگونه رفتارهای فردی را شکل میدهند.[2] این چارچوبی است که به درک چگونگی حفظ و ایجاد جامعه از طریق تعاملات مکرر بین افراد کمک میکند. روند تفسیری که بین تعاملات رخ میدهد به ایجاد و بازآفرینی معنا کمک میکند. این درک و تفسیر مشترک معانی است که بر تعامل بین افراد تأثیر میگذارد. افراد بر اساس فرضیه درک مشترک معنا در متن اجتماعی خود عمل میکنند؛ بنابراین، تعامل و رفتار از طریق معنای مشترکی تنظیم میشود که اشیا و مفاهیم به آنها پیوستهاند. از این دیدگاه، مردم در هر دو محیط طبیعی و نمادین زندگی میکنند. مفاهیم اساسی کنش نمادین، خود، گروه مرجع، اجرای نقش و دریافت است.
کنش متقابل نمادین از یک دیدگاه جامعهشناختی ناشی میشود که در اواسط قرن بیستم شکل گرفت و همچنان در برخی از رشتهها اثرگذار است. به ویژه در جامعهشناسی خرد و روانشناسی اجتماعی از اهمیت ویژهای برخوردار است. این فلسفه از فلسفه عملگرایی آمریکایی و بهویژه از کار جورج هربرت مید به عنوان یک روش عملی برای تفسیر تعاملات اجتماعی گرفته شدهاست.[3][4]
رندال کالینز کنش متقابل نمادین را به عنوان مطالعه روش ایجاد جهان اجتماعی از طریق تعامل بین افراد و محیط آنها میداند.[5]