آزمونهای نسبیت عام
From Wikipedia, the free encyclopedia
نظریهٔ نسبیت عام در آغاز معرفیاش در سال ۱۹۱۵، بنیان تجربی مستحکمی نداشت. مشخص شده بود که این نظریه حرکت تقدیمی حضیض خورشیدی تیر را به درستی توضیح میدهد و از نظر فلسفی نیز به خوبی قانون جهانی گرانش نیوتن را با نسبیت خاص یکپارچه میساخت. اینکه بنا بر پیشبینی نسبیت عام نور در میدانهای گرانشی خم میشد در سال ۱۹۱۹ کشف شده بود، اما آزمونهای دقیق این نظریه از سال ۱۹۵۹ آغاز شد که پیشبینیهای آن با دقتهای بیشتری مورد آزمایش در محدودهٔ میدانهای ضعیف قرارگرفت. با شروع از سال ۱۹۷۴، هالس، تیلور و دیگران تپ اخترهای دوتایی را مورد مطالعه قراردادند که امکان تجربهٔ میدانهای گرانشی بسیار قویتر از آنچه در منظومه شمسی یافت میشود، را فراهم میساخت. در هر دو مورد محدوده میدانهای ضعیف (مانند آنچه در منظومهٔ شمسی یافت میشود.) و میدانهای قویتر تپ اخترهای دوتایی، پیشبینیهای نسبیت عام به خوبی بهطور محلی مورد آزمایش قرار گرفتهاند.
میدانهای گرانشی بسیار قوی که باید در نزدیکی سیاهچالهها موجود باشد، مخصوصاً میدانهای سیاهچالههای ابرسنگین که گمان میرود منشأ انرژی هستههای فعال کهکشانی و اختروشها باشند، از زمینههای بسیار فعال پژوهشی کنونی هستند. مشاهدهٔ اختروشها و هستههای کهکشانی فعال دشوار است و تفسیر این مشاهدات به میزان زیادی وابسته به مدلهای اخترفیزیکی به غیر از نسبیت عام یا نظریههای گرانش رقیب میباشد، اما از لحاظ کیفی کاملاً با مفهوم سیاهچاله آنگونه که در نسبیت عام مدل میشود، همخوانی دارند.