بانبشن
From Wikipedia, the free encyclopedia
بانبِشن (پارسی میانه: BĀNBIŠN) عنوانی در پارسی میانه به معنای «ملکه» بود که توسط زنان سلطنتی ایران ساسانی، از جمله دختران و خواهران پادشاه و همچنین همسران شاهزادگانی که بر بخشهایی از کشور فرمان میراندند، استفاده میشد. این واژه در برابر شاه قرار و مرتبهٔ بالاتر آن بانبِشنان بانبِشن «ملکه ملکه ها» نام داشت.
به نظر میرسد اشکانیان نیز از این لقب بهره میبردهاند. قرائتهایی از این لقب در نوشتههای مانوی به صورت ʾškʾn bʾnbyšn یا ملکه اشکانی و [šhr]dʾr bʾnbyšn Xwdws به معنای ملکه ی شاهی خودوس یافت شدهاست. در سغدی نیز این لقب به صورت pʾmpwšt برای ملکه ی ابرشهر (نیشابور) استفاده شدهاست.