جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکا (۶۸–۱۹۵۵)
From Wikipedia, the free encyclopedia
جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکا (۶۸–۱۹۵۵)، شامل یک سری جنبشهای اجتماعی در ایالات متحده است که هدف آنها پایان دادن به تفکیک و تبعیض نژادی علیه آمریکاییهای سیاهپوست و برخورداری سیاهان از حق رأی دادن در قانون اساسی بود. این مقاله به پیشروی این جنبش طی سالهای ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۸ به ویژه در جنوب آمریکا میپردازد.
این جنبش ماهیت خود را بیشتر از مبارزات مقاومت مدنی گرفتهاست. بین سالهای ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۸، اقداماتی چون تظاهرات خشونت پرهیز و نافرمانی مدنی باعث ایجاد شرایط بحرانی میان فعالان مدنی و مقامات دولتی شد. مقامها، صاحبان صنایع و شرکتها و تشکلها در هر سه سطح فدرال، کشوری و محلی، مجبور بودند بلافاصله به این شرایط که منعکس کنندهٔ بی عدالتی علیه آمریکاییهای آفریقاییتبار بود، واکنش نشان دهند. اشکال مختلف اعتراض یا نافرمانی مدنی، شامل بایکوت از جمله بایکوت اتوبوسرانی مونتگمری (۵۶–۱۹۵۵) در آلاباما؛ «تحصن» از جمله تحصن گرینزبرو (۱۹۶۰) در کارولینای شمالی، تظاهرات از جمله تظاهرات سلما تا مونتگمری (۱۹۶۵) در آلاباما و طیف وسیعی از دیگر فعالیتهای خشونت پرهیز بود.
موجی از شورشهای داخل شهری در محلههای سیاهپوستنشین بین سالهای ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۰، باعث شد حمایت سفیدپوستان آمریکا از جنبش سیاهان کاهش یابد. ظهور جنبش قدرت سیاه که حدوداً از ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۵ به طول انجامید، رهبری نهادینه شده جنبش سیاهان و دیدگاههای مشارکتی و خشونت پرهیز آن را به چالش کشید، و در عوض خواستار خودکفایی اقتصادی و سیاسی شد.