دستگاه مختصات قطبی
یک دستگاه مختصات دوبعدی است که در آن مکان هر نقطه ، با فاصلهٔ آن تا مرکز مختصات و زاویه بین بردار مکان آن نقطه و محور طول مشخص میشود / From Wikipedia, the free encyclopedia
در ریاضیات، دستگاه مختصات قطبی (به انگلیسی: Polar coordinate system) یک دستگاه مختصات دو بعدی است که در آن هر نقطه از یک صفحه با یک فاصله از یک نقطه مرجع و یک زاویه از یک جهت مرجع تعیین میشود. نقطه مرجع (معادل با مبدأ در دستگاه مختصات دکارتی) قطب نامیده شده و پرتوی عبوری از قطب در جهت مرجع، محور قطبی خوانده میشود. فاصله از قطب را مختص شعاعی، مؤلفه شعاعی، فاصله شعاعی یا به صورت ساده شعاع و زاویه را مختص زاویهای، مؤلفه زاویهای، زاویه قطبی یا آزیموت مینامند.[1] زوایای نماد قطبی معمولاً بر حسب درجه یا رادیان بیان میشوند (۲π rad برابر با ۳۶۰ درجه است).
اولین استفادههای مشابه که به ایجاد کنونی این دستگاه انجامیدهاست توسط ابوریحان بیرونی انجام شد. جداولی با مختصات قطبی در کارها و کتابهای قرن ۱۳ یا ۱۴ میلادی ابوریحان بیرونی موجود است.[2]