کاترین هپبورن
بازیگر آمریکایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
کاترین هوتن هپبورن (انگلیسی: Katharine Houghton Hepburn؛ ۱۲ مهٔ ۱۹۰۷ – ۲۹ ژوئن ۲۰۰۳) بازیگر آمریکایی بود. او بیش از ۶۰ سال بهصورت حرفهای در زمینهٔ بازیگری فعالیت داشت و در طول این مدت، بانوی اول هالیوود بود.[1] هپبورن برای روحیهای همراه با استقلال سرسختانه و شخصیت پرشور و شوقی که داشت، معروف بود. او شخصیتی سینمایی از خود پرورش داد که با تصویر عمومی خود مطابق بود و مرتباً نقش زنان بااراده و پیچیده را ایفا میکرد.[2] آثارش طیفی از ژانرها، از کمدی اسکروبال گرفته تا درام ادبی را در بر میگرفت و برایش افتخارات گوناگونی از جمله چهار جایزهٔ اسکار در رشتهٔ بهترین بازیگر زن کسب کرد—بیش از هر بازیگری.[3] انستیتوی فیلم آمریکایی در سال ۱۹۹۹ از هپبورن بهعنوان بزرگترین ستارهٔ زن در سینمای کلاسیک هالیوود یاد کرد.[4]
کاترین هپبورن | |
---|---|
نام هنگام تولد | کاترین هوتون هپبورن |
زادهٔ | ۱۲ مهٔ ۱۹۰۷ هارتفورد، کنتیکت، ایالات متحده |
درگذشت | ۲۹ ژوئن ۲۰۰۳ (۹۶ سال) فنویک، کانکتیکات، ایالات متحده |
آرامگاه | گورستان سدر هیل، هارتفورد، کنتیکت |
محل تحصیل | کالج برین مار |
پیشه | بازیگر |
سالهای فعالیت | ۱۹۲۸–۱۹۹۴ |
همسر(ها) | لودلو اوگدن اسمیت (ا. ۱۹۲۸–۱۹۳۴) |
شریک(های) زندگی | اسپنسر تریسی (۱۹۴۱–۱۹۶۷؛ مرگ) |
والدین |
|
خانواده | هوتن |
فعالیت بازیگری هپبورن هنگام تحصیل در کالج برین مار آغاز شد. نقدهای مثبت برای فعالیت در برادوی باعث شد مورد توجه هالیوود قرار بگیرد. سالهای اولیهٔ حضور او در سینما و کسب جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن برای شکوه صبح (۱۹۳۳)، برایش شهرت بینالمللی را در پی داشت. این روند با مجموعهای از شکستهای تجاری تداوم یافت که در کمدی تحسینشدهٔ پرورش بیبی (۱۹۳۸) به اوج خود رسیده بود. او برنامهٔ بازگشتی را برای خودش طرح کرد و در ادامه قراردادی را با آر.ک. ئو ردیو پیکچرز خرید و امتیاز انتشار سینمایی نمایشنامهٔ داستان فیلادلفیا را کسب کرد. مدتی بعد این امتیاز را به شرط آنکه یک ستاره باشد فروخت.[5] او برای فیلم کمدی داستان فیلادلفیا (۱۹۴۰) برای سومین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد. هپبورن در دههٔ ۱۹۴۰ با مترو گلدوین مایر قرارداد بست. حرفهاش در آنجا بر رابطهاش با اسپنسر تریسی متمرکز بود. این رابطه بهمدت ۲۶ سال و با ساخت ۹ فیلم به طول انجامید.[6]
هپبورن در نیمهٔ دوم زندگی خودش را به چالش کشید. او به بازی در نمایشهای تئاتر ویلیام شکسپیر و طیفی از نقشهای ادبی پرداخت و در آن زمان جایگاهی را یافت که در آن نقش پیردختران میانسال را ایفا میکرد؛ مانند ملکه آفریقایی (۱۹۵۱) که با این نقش مورد پذیرش عموم مردم قرار گرفت.[7] هپبورن سه جایزهٔ اسکار دیگر برای نقشآفرینیهایش در حدس بزن چهکسی برای شام میآید (۱۹۶۷)، شیر در زمستان (۱۹۶۸) و کنار برکه طلایی (۱۹۸۱) کسب کرد. او در دههٔ ۱۹۷۰ شروع به حضور در فیلمهای تلویزیونی کرد که بعدها به کانون حرفهٔ او تبدیل شد. آخرین حضور او بر روی پردهٔ سینما در ۸۷ سالگی بود. در پی گذراندن دورهای از بیماری و عدم فعالیت، هپبورن در سال ۲۰۰۳ و در ۹۶ سالگی درگذشت.[8]
هپبورن بهطور آشکار از استفادهشدن خود برای ماشین تبلیغاتی هالیوود اجتناب میکرد و از انتظاراتی که مردم از سبک زنان در نظام اجتماعی داشتند، پیروی نمیکرد. او رکگو، قاطع و چابک بود و پیش از اینکه برای زنان مد روز شود، شلوار میپوشید.[9][10] او در دوران جوانی مدت کوتاهی ازدواج کرد اما پس از آن بهصورت مستقل زندگی میکرد.[11] هپبورن با سبک زندگی نامتعارفش و شخصیتهای مستقلی که به روی پردهٔ سینما آورد، مظهر «زن مدرن» در قرن بیستم ایالات متحده بود و از او به عنوان یک چهرهٔ فرهنگی بانفوذ یاد میشود.[11][12]