Prehistoria da Península Ibérica
From Wikipedia, the free encyclopedia
A prehistoria da Península Ibérica comeza coa chegada dos primeiros representantes do xénero Homo procedentes de África, que pode oscilar entre hai c. de 1,5 millóns de anos (Ma) ata hai c. 1,25 Ma, dependendo da técnica de datación empregada, polo que se establece en c. de 1,3 Ma por comodidade.[1] O final da prehistoria ibérica coincide coa primeira entrada do exército romano na península, no ano 218 a. C., que provocou a progresiva disolución dos pobos prerromanos na cultura romana. Esta data de finalización tamén é convencional, xa que os sistemas de escritura prerromana poden remontarse xa no século V a.C.[2]
Prehistoria da Península Ibérica | |
Historia | da Península Ibérica |
Categoría | Historia da Península Ibérica |
A prehistoria en Iberia abarca ao redor do 60% do Cuaternario, e a historia escrita ocupa só o 0,08%. Para o 40% restante, estaba deshabitada por humanos.[1] O Plistoceno, primeira época do Cuaternario, caracterizouse por oscilacións climáticas entre as glaciares e os interglaciares que produciron cambios significativos na orografía de Iberia. O primeiro e máis grande período da prehistoria de Iberia é o Paleolítico, que comeza c. 1,3 Ma a. C. e remata case coincidindo co final do Plistoceno, hai c. 11 500 anos. Descubríronse evidencias significativas dunha ocupación prolongada de Iberia durante este período por Homo neanderthalensis. Os primeiros restos do Homo sapiens datan de finais do Paleolítico. Durante pouco tempo, ao redor do 5 000 a. C., ambas as especies conviviron, ata que a primeira foi finalmente levada á extinción.[3] Os rexistros arqueo-paleontolóxicos da Serra de Atapuerca, no interior das covas e nos xacementos ao aire libre, confirmaron un asentamento continuo dende o Plistoceno inferior (Paleolítico inferior) ata o Holoceno (Idade de Bronce), con varias especies de homínidos ( Homo antecessor, Homo heidelbergensis, Homo neanderthalensis e Homo sapiens ) explotando o mesmo territorio.[4] Segundo estes autores, unha continua ocupación territorial da mesma zona dende 1,3 Ma ata a Idade de Bronce (2100 - 850 a. C.)[4].
O Holoceno seguiu ao Plistoceno cun clima máis homoxéneo e húmido, e a presenza exclusiva do Homo sapiens. Inclúe o Mesolítico ( c. 11,5 - 5,6 Ka a. C.), o Neolítico ( c. 5,6 - 3,2 Ka a. C.) e a Idade dos Metais: Calcolítico ou Idade do Cobre ( c. 3,2 - 1,9 Ka a. C.), Idade de Bronce ( c. 1,9 Ka - 750 a. C.) e a Idade de Ferro ( c. 750 - 218 a. C.). O Mesolítico e o Calcolítico son períodos de transición, onde se poden atopar características tanto das idades anteriores como das seguintes. O Holoceno acolleu varias transformacións progresivas: a diferenciación territorial e cultural entre os grupos Homo sapiens, o nacemento de novas organizacións sociais e economías, a transición da caza-recolección á agricultura e a gandaría, e a chegada de novos pobos do mar Mediterráneo e de Europa central, coa fundación de colonias.[1]
Hai restos prehistóricos espallados por toda a península. De notable importancia é o xacemento arqueolóxico de Atapuerca, no norte de España, que contén un millón de anos de evolución humana e foi declarado patrimonio da humanidade pola UNESCO no ano 2000.[5][6]