Proceso Siemens-Martin
From Wikipedia, the free encyclopedia
Os fornos Martin-Siemens son fornos de reverbero e utilízanse principalmente para a fusión e afino do aceiro destinado á fabricación de lingotes, e representaron a forma de fabricación de aceiro máis estendido en Gran Bretaña e Estados Unidos até a introdución do conversor de oxíxeno. A súa capacidade pode variar entre 25 e 500 toneladas. Fai anos empregábanse fornos máis pequenos, de 15 a 30 toneladas, pero estes foron substituídos case completamente polos fornos eléctricos.
Con todo existen aínda en funcionamento algúns fornos para fabricar pezas coadas grandes, con pesos de 50 toneladas ou máis. O forno Martin-Siemens é quentado con aceite, gas de coquería, gas de gasóxenos ou unha mestura dá gas de alto forno e de coquería, se se dispón dela.
Cando se emprega un gas de pouco poder calorífico, como o gas de gasógeno ou a mestura citada, é fundamental preaquecer o gas nun rexenerador. O ar se reaquecese sempre para conseguir a máxima economía térmica e lograr unha elevada temperatura de chama.
O forno é un recipiente rectangular con portas para combustible e gases en ambos os extremos. Estas portas poden responder a diversos deseños, pero en todo caso deben dirixir os gases cara a abaixo, cara á carga ou baño do metal. A chama e os gases quentes pasan por encima do baño e saen polo extremo oposto do forno. Os gases da combustión atravesan un ou dúas rexeneradores antes de perderse na cheminea; frecuentemente colócanse caldeiras logo dos rexeneradores para recuperar a calor perdida e conseguir a mellor recuperación posible dos produtos da combustión mediante válvulas refrixeradas con auga e entón ao forno quéntaselle desde o extremo oposto. Se se emprega combustibles de alto poder calorífico, como os aceites ou alcatráns de cerosota e aínda o gas de coquería, non adoita preaquécese o combustible e só hai que preaquecer o ar en cada un dos extremos do forno.