Quinto Aurelio Símaco
From Wikipedia, the free encyclopedia
Quinto Aurelio Símaco Eusebio (en latín, Quintus Aurelius Symmachus); nado contra o 340 e finado no 402,[1] foi un cónsul, orador, escritor e home de letras romano.
Biografía | |
---|---|
Nacemento | (la) Quintus Aurelius Symmachus 345 Roma |
Morte | 402 (Gregoriano) (56/57 anos) |
Senador romano | |
Pretor | |
Cuestor | |
Gobernador romano | |
Prefeito urbano (pt) | |
Cónsul romano | |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | Roma Antiga |
Relixión | Relixión na Roma antiga |
Actividade | |
Campo de traballo | Literatura, Retórica e política |
Lugar de traballo | Roma |
Ocupación | escritor , orador , militar , político , estadista |
Período de tempo | Baixo Imperio Romano, Antigüidade tardía e Imperio Bizantino |
Lingua | Lingua latina |
Familia | |
Cónxuxe | Rusticiana |
Fillos | Quinto Fabio Memio Símaco, Galla (en) |
Pai | Lúcio Aurélio Aviânio Símaco Fosfório (pt) |
Ocupou os cargos de gobernador da África proconsular en 373 e prefecto urbano de Roma en 383 e 384,[1] e cónsul en 391. Símaco intentou preservar a relixión tradicional de Roma nun momento no que a aristocracia estaba a se converter ao cristianismo e liderou unha fracasada protesta contra Graciano, cando ordenou retirar o Altar da Vitoria da curia, o principal lugar de reunión do Senado romano no Forum Romanum. Dous anos despois fixo un famoso chamamento ao sucesor de Graciano, Valentiniano II, nun envío que foi refutado por Ambrosio, o bispo de Milán. A carreira de Símaco torceuse, temporalmente, cando apoiou ao usurpador Magnus Maximus, pero foi rehabilitado e tres anos despois nomeado cónsul. Despois da morte de Teodosio I, converteuse nun aliado de Estilicón, o gardián do emperador Honorio. En colaboración con Estilicón, conseguiu restaurar algúns dos poderes lexislativos do Senado.
Gran parte da súa obra escrita sobreviviu: nove libros de cartas; unha colección de Relationes ou despachos oficiais; e fragmentos de varias oracións.