Televisión de alta definición
From Wikipedia, the free encyclopedia
A Televisión de alta definición (HDTV) é un sistema de transmisión televisiva cunha significativa maior resolución cós formatos tradicionais (NTSC, SECAM, PAL). O HDTV asociase ás emisións dixitais, por mor da televisión dixital precisar moito menos ancho de banda, malia iso en Europa e no Xapón adoptáronse nun primeiro momento formatos HDTV analóxicos. A tecnoloxía HDTV introduciuse primeiro nos Estados Unidos durante os anos 1990 por un grupo de compañías electrónicas, (AT&T, General Instrument, MIT, Philips, Sarnoff, Thomson e Zenith) agrupadas na Digital HDTV Grand Alliance.
O formato HDTV utiliza exclusivamente unha relación de aspecto 16:9 a diferenza do formato convencional que pode utilizar 4:3 ou 16:9. A alta resoluxión das imaxes (1920 pixeis x 1080 liñas ou 1280 pixeis x 720 liñas) permite mostrar moito máis detalle comparado coa televisión analóxica de definición estándar (720 pixeis x 576 liñas co estándar PAL). Para a compresión pódense utilizar os códecs MPEG-2,H.264 ou o VC-1 (derivado do Windows Media Vídeo 9).