Կամա (հինդուիզմ)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Կամա (սանսկրիտ, դևանագարի՝ काम), հնդկական գրականության մեջ նշանակում է «ցանկություն, բուռն ցանկություն, կիրք»[4]։ Ժամանակակից գրականության մեջ կաման հաճախ զուգորդվում է սեռական ցանկության և կրքի հետ, սակայն հասկացությունն ավելի լայն իմաստով վերաբերում է յուրաքանչյուր ցանկության, իղձի, կրքի, բուռն ցանկության, զգացումների հաճույքի, կյանքի գեղագիտական վայելքի, մտերմության կամ սիրո՝ սեռական հարաբերությամբ կամ առանց դրա[5][6]։
Կամա, հինդուիզմում մարդկային կյանքի չորս նպատակներից մեկը[3]։ Պատկերները ներկայացնում են կամայի օրինակներ։ |
Հինդուիստական ավանդույթներում կաման մարդկային կյանքի չորս նպատակներից մեկն է[3]։ Այն համարվում է մարդկային կյանքի էական և առողջ նպատակը՝ առանց մյուս երեք նպատակների զոհաբերության՝ դհարմա (առաքինի, պատշաճ, բարոյական կյանք), արտհա (նյութական բարեկեցություն, եկամտային ապահովություն, կյանքի միջոցներ) և մոկշա (ազատում, ազատագրում, ինքնաիրացում)[7][8][9]։ Միասին կյանքի այս չորս նպատակներն անվանվում են Պուրուշարտհա[10][11][12][13][14]։