Phonema
From Wikipedia, the free encyclopedia
Le phonemas (del grec φώνημα, sono del voce) son le articulation minime de un sono vocalic e consonantic. Per altere latere, le phonemas son unitates theoric basic postulate pro studiar le nivello phonic-phonologic de un lingua human. Illo es, un phonema es cata uno ex le unitates segmental postulate pro un systema phonologic que da conta del sonos de un lingua.
Phonema |
---|
instantia de: unitate emic[*] |
subclasse de: vocal sound[*] |
|
Commons: Phonemes |
In le sonos consonantic secun le puncto de articulation nos pote incontrar: labiales, labiodentales, coronales, interdentales, dentales, alveolares, postalveolares, retroflexes, palatales, velares, uvulares, pharyngales e glottales. Tamen, il es difficile incontrar linguas que usa simultaneemente tote iste punctos de articulation. Respecto al modo de articulation il se ha le occlusives, fricatives, affricates e approximantes.
Inter le criterios pro decider quo constitue o non un phonema se require que il existe function distinctive: il son sonos del discurso que permitte distinguer parolas in un lingua.
Ab un puncto de vista structural, le phonema pertine al lingua, dum que le sono pertine al discurso. Le parola <casa>, per exemplo, consta ex quatro phonemas (/k/, /a/, /s/, /a/).
A iste mesme parola anque corresponde in le discurso, acto concrete, quatro sonos, a los que le phonologia denominara allophonos, e iste ultimes pote variar secun le subjecto que lo pronuncia. Le distinction fundamental del conceptos phonema e allophono, esse in que le prime es un indicio psychic del neutralisation del alteres que occurre in le discurso.