Hispania Tarraconensis
From Wikipedia, the free encyclopedia
Hispania Tarraconensis vel Hispania Citerior fuit una trium provinciarum Romanarum in Hispania. Maior Hispaniae pars fuit septentrionalis, tangitque ad septentrionem Galliam, ad meridiem Baeticam, et ex parte ad occidentalem Lusitaniam. Anas flumen discrimen inter Tarraconensem et Baeticam habetur.
Magnae urbes in Tarraconensi sunt Numantia et Palantia. Numantini socii Poenorum fuerunt et cum legionibus Scipionis Aemiliani pugnaverunt per annos 143 ad 133 a.C.n. Post longo crudelique obsidio mortem se dederunt incolae, potius quam a Romanis subigi. Postquam Cantabrica urbs omnino deleta fuit, Romana Caesaraugusta in eo situ structa est.
Haud procul a Cervaria, rupes invenitur quae in altos Pyrenaeos extrudit, unde Ticis flumen ad Rhodam, Clodianum ad Emporias fluunt. Eminentia cautium montis Iovis, quae inter angustias ut gradus subinde consurgunt, Scalas Hannibalis appellant. Inde ad Tarraconem parva oppida et flumina solum inveniuntur: Tarraco est urbs in his oris maritimarum opulentissima. Iberus flumen Dertosam adtingit. Inde pelagus in terras se insinuat, et mox finditur promunturio, quod Ferrariam vocant, in duos sinus. Prior Sucronensis dicitur, maiorque ac satis magno ore pelagus accipiens, et quo magis penetratur angustior. Non magna flumina excipit: Sorobis et Turia et Sucro. Reliquae notissimarum urbium sunt Valentia et Saguntum. Praeter ulteriorem sinum Carthago Nova iacet.