Интерферометрија
From Wikipedia, the free encyclopedia
Интерферометријата е семејство на техники во кои брановите, обично електромагнетни бранови, се суперпонира, предизвикувајќи феномен на бранова интерференција, кој се користи за издвојување информации.[1] Интерферометријата е важна истражувачка техника во областа на астрономијата, оптичките влакна, инженерската метрологија, оптичката метрологија, океанографијата, сеизмологијата, спектроскопијата (и нејзините примени во хемијата), квантната механика, јадрената и физиката на честички, физиката плазма, далечинската детекција, биомолекуларните заемнодејства, профилирање на површината, микрофлуиди, механичко мерење на стрес/напнатост, велосиметрија, оптиметрија и правење холограми.[2]:1–2
Интерферометрите се користат во науката и индустријата за мерење на мали поместувања, промена на показателот на прекршување и површински неправилности. Во повеќето интерферометри, светлината од еден извор е поделена на два снопа кои патуваат по различни оптички патеки, кои потоа повторно се комбинираат за да се добие интерференција; меѓутоа, под извесни околности, може да се добие и два неповрзани извори за да интерферираат.[3] Резултатната бранова анвелопа дава информации за разликата во должините на оптичките патеки. Во аналитичката наука, интерферометрите се користат за мерење на должините и обликот на оптичките компоненти со нанометарска прецизност; тие се постојни инструменти за мерење со најголема прецизност. Во спектроскопијата со Фуриеова преобразба, тие се користат за анализирање на одликите на апсорпција (впивање) или емисија (оддавање) на карактеристична супстанција или раствор. Астрономскиот интерферометар се состои од два или повеќе одделни телескопи кои ги комбинираат нивните сигнали, и на тој начин се добива разделна моќ (резолуција) еднаква на онаа на телескоп со пречник еднаков на најголемата поделба помеѓу неговите поединечни елементи.