Магнетосфера на Јупитер
From Wikipedia, the free encyclopedia
Магнетосферата на Јупитер е шуплината создадена во сончевиот ветар од магнетното поле на планетата. Проширувајќи се до седум милиони километри во правец на Сонцето и речиси до орбитата на Сатурн во спротивна насока, магнетосферата на Јупитер е најголемата и најмоќната од која било планетарна магнетосфера во Сончевиот Систем и по волумен најголемата позната континуирана структура во Сончевиот Систем по хелиосферата. Магнетосферата на Јупитер е поширока и порамна од Земјината магнетосфера, додека неговиот магнетен момент е приближно 18.000 пати поголем. Постоењето на магнетното поле на Јупитер првпат било заклучено од набљудувањата на радио емисиите на крајот на 1950-тите и било директно набљудувано од вселенското летало Пионер 10 во 1973 година.
Слика со лажни бои на поларници на северниот пол на Јупитер, видена од Хабл | |
Откривање[1] | |
---|---|
Откриена од | Пионер 10 |
Дата на откривање | декември 1973 |
Внатрешно поле [2][3][4] | |
Радиус на Јупитер | 71,492 km |
Магнетен момент | 2.83 × 1020 T·m3 |
Екваторијален интензитет | 417.0 μT (4.170 G) |
Навалување на диполот | ~10° |
Должина на магнетен пол | ~159° |
Вртежен период | 9h 55m 29.7 ± 0.1s |
Параметри на Сончев ветар [5] | |
Брзина | 400 km/s |
Сила на ММП | 1 nT |
Густина | 0.4 cm−3 |
Магнетосферски параметри [6][7][8] | |
Вид | Intrinsic |
Растојание на Ударен шок | ~82 RJ |
Растојание на магнетопауза | 50–100 RJ |
Должина на Магнетоопашка | до 7000 RJ |
Главни јони | On+, Sn+ and H+ |
Извори на плазма | Ија, сончев ветар, јоносфера |
Стапка на масовно вчитување | ~1000 kg/s |
Максимална густина на плазма | 2000 cm−3 |
Максимална енергија на честички | до 100 MeV |
Поларна светлина[9] | |
Спектар | радио, блиска-ИЦ, УВ и X-зраци |
Вкупна моќност | 100 TW |
Радиооддавања | 0.01–40 MHz |
Внатрешното магнетно поле на Јупитер е генерирано од електрични струи во надворешното јадро на планетата, кое се состои од течен метален водород. Вулканските ерупции на Јупитеровата месечина Ија исфрлаат големи количини гас на сулфур диоксид во вселената, формирајќи голем тор околу планетата. Магнетното поле на Јупитер го принудува торот да ротира со иста аголна брзина и насока како планетата. Торот за возврат го оптоварува магнетното поле со плазма, при што се протега во структура слична на палачинка наречена магнетодиск. Всушност, магнетосферата на Јупитер е внатрешно управувана, обликувана првенствено од плазмата на Ија и неговата сопствена ротација, наместо од сончевиот ветер како во магнетосферата на Земјата.[6] Силните струи во магнетосферата генерираат постојани поларни светлини околу половите на планетата и интензивни променливи радио емисии, што значи дека Јупитер може да се смета како многу слаб радио пулсар. Аурорите на Јупитер се забележани во речиси сите делови на електромагнетниот спектар, вклучувајќи инфрацрвени, видливи, ултравиолетови и меки рендгенски зраци.
Дејството на магнетосферата ги заробува и забрзува честичките, создавајќи интензивни појаси на зрачење слични на Земјините Ван Аленови појаси, но илјадници пати посилни. Интеракцијата на енергетските честички со површините на најголемите месечини на Јупитер значително влијае на нивните хемиски и физички својства. Истите тие честички исто така влијаат и се под влијание на движењата на честичките во слабиот систем на планетарни прстени на Јупитер. Радијационите појаси претставуваат значителна опасност за вселенските летала и потенцијално за човечките вселенски патници.