Теодосиј I
From Wikipedia, the free encyclopedia
Теодосиј I (латински: Flavius Theodosius, грчки: Θεοδόσιος Α '), познат како Теодосиј Велики, бил римски цар во периодот од 379 до 395 година. Тој е најдобро познат по наметнувањето на христијанската религија и решителната забрана на сите други религии во империјата. Теодосиј е последниот римски цар кој владеел со целата Римско Царство[7][8], откако ја обединил за последен пат, само неколку месеци пред неговата смрт во почетокот на 395 година. По неговата смрт, империјата засекогаш била поделена на два дела - источна и западна.
Теодосиј I | |||||
---|---|---|---|---|---|
67-ми Цар на Римското Царство | |||||
На престол | 19 јануари 379 – 15 мај 392 (цар на Источното Римско Царство; 15 мај 392 – 17 јануари 395 (цела империја) | ||||
Претходник | Валенс на Источното Римско Царство Грацијан на Западното Римско Царство Валентинијан II во Западното Римско Царство | ||||
Наследник | Аркадиј на Источното Римско Царство; Хонориј на Западното Римско Царство | ||||
Роден(а) | 11 јануари 347(347-01-11) Сеговија, денешна Шпанија | ||||
Починал(а) | 17 јануари 395(395-01-17) (aged 48) Милано | ||||
Почивалиште | |||||
Сопружник | 1) Елија Флацила (?–385) 2) Гала (?–394) | ||||
Деца | Аркадиј Хонориј Пулхерија Гала Плацидија | ||||
| |||||
Династија | Теодосиева династија | ||||
Татко | Флавиј Теодосиј.[6] | ||||
Мајка | Термантија | ||||
Вероисповед | христијанство |
Роден во 347 година во градот се наоѓа во денешната област Сеговија, Шпанија[9], во аристократско христијанско семејство, Теодосиј од млад станал голем следбеник на православното христијанство. Татко му Флавиј Теодосиј е брилијантен војвода, постигнал голем број успеси на бојното поле во Британија, Мавританија и Дунавската граница. Младиот Теодосиј се појавил за првпат под команда на неговиот татко во 374 година каде бил назначен за дук на Мизија. Во времето кога неговиот татко бил погубен по наредба на царот Грацијан во 376 година, идниот цар Теодосиј се повлекол од функцијата и живеел во својата родна провинција.
По катастрофалната битка кај Адријанопол во август 378 година, империјата паднала во критична ситуација. Источниот цар Валенс загинал во битката, победените легии биле неорганизирани, балканските провинции страдале од инвазијата на разбеснетите Готи. Самата престолнина Цариград била ставена под голема закана.