Ублажување на климатските промени
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ублажување на климатските промени (или декарбонизација) е акција за ограничување на стакленички гасови во атмосферата кои предизвикуваат климатски промени. Емисиите на стакленички гасови првенствено се предизвикани од луѓето кои согоруваат фосилни горива како јаглен, нафта и природен гас. Укинувањето на употребата на фосилни горива може да се случи со зачувување на енергијата и замена на фосилните горива со чисти извори на енергија, како што се ветерот, водата, соларната и нуклеарната енергија. Секундарните стратегии за ублажување вклучуваат промени во користењето на земјиштето и отстранување на јаглерод диоксид (CO2) од атмосферата. Владите ветуваат дека ќе ги намалат емисиите на стакленички гасови.[1]
Сончевата енергија и енергијата на ветерот имаат најголем потенцијал за замена на фосилните горива по најниска цена во споредба со другите опции.[2] Достапноста на сонце и ветер е променлива и може да бара надградба на електричната мрежа, како што е користење на пренос на електрична енергија на долги растојанија за да се групира опсегот на извори на енергија.[3] Складирањето енергија може да се користи и за изедначување на излезната моќност, а управувањето со побарувачката може да ја ограничи употребата на енергија кога производството на енергија е мало. Чисто произведената електрична енергија обично може да ги замени фосилните горива за напојување на транспортот, греењето на зградите и водење индустриски процеси. Одредени процеси потешко се декарбонизираат, како што се воздушниот сообраќај и производството на цемент. Зафаќањето и складирањето на јаглерод (CCS) може да биде опција за намалување на нето емисиите во овие околности, иако електраните со фосилни горива со технологија CCS сè уште не се покажале економични.[4]
Промените на човековото користење на земјиштето, како што се земјоделството и уништувањето на шумите, предизвикуваат околу 1/4 од климатските промени. Овие промени влијаат врз тоа колку CO2 се апсорбира од растителната материја, и колку органска материја се распаѓа или согорува за да се ослободи CO2. Овие промени се дел од брзиот јаглероден циклус, додека фосилните горива ослободуваат CO2 кој бил закопан под земја како дел од бавниот јаглероден циклус. Метанот е краткотраен стакленички гас кој се произведува со распаѓање на органска материја, како и со екстракција на фосилните горива. Промените на користењето на земјиштето исто така може да влијаат врз обрасците на врнежите и на рефлексивноста на површината на Земјата. Можно е да се намалат емисиите од земјоделството со намалување на отпадот од храна, префрлување на повеќе растителна исхрана (исто така наречена диета со ниска содржина на јаглерод) и со подобрување на земјоделските процеси.[5]
Различни политики можат да поттикнат ублажување на климатските промени. Воспоставени се системи за одредување на цените на јаглеродот кои или ги оданочуваат емисиите на јаглерод или ги ограничуваат. Субвенциите за фосилни горива може да се елиминираат во корист на субвенциите за чиста енергија и понудени стимулации за инсталирање мерки за енергетска ефикасност или префрлување на извори на електрична енергија.[6] Друго прашање е надминување на еколошките приговори при изградба на нови чисти извори на енергија и правење модификации на мрежата. Сегашните политики се недоволни, бидејќи сепак би резултирале со глобално затоплување од околу 2,7°C до 2100 година.[7] Ова затоплување е значително над целта на Парискиот договор од 2015 година за ограничување на глобалното затоплување на многу под 2°C и по можност до 1,5°C.[8][9]