നവോത്ഥാനകാല വാസ്തുവിദ്യ
From Wikipedia, the free encyclopedia
15, 17 നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ ആരംഭകാലത്തിനും മധ്യേ നവോത്ഥാനകാലഘട്ടത്തിൽ യൂറോപ്പിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലായ് നിലനിന്നിരുന്ന വാസ്തുവിദ്യയാണ് നവോത്ഥാനകാല വാസ്തുവിദ്യ(Renaissance architecture). ശൈലീപരമായി ഗോതിക് വാസ്തുവിദ്യയുടെ പിന്തുടർച്ചയും ബറോക് വാസ്തുവിദ്യയുടെ മുൻഗാമിയുമാണ് നവോത്ഥാനകാല വാസ്തുവിദ്യ. ഫ്ലോറൻസിലാണ് നവോത്ഥാന വാസ്തുവിദ്യ ആദ്യമായ് വികസിച്ചത്. വാസ്തുവിദ്വാനും, ശില്പിയുമായിരുന്ന ഫില്ലിപ്പൊ ബ്രണൽസ്കിയാണ് നവോത്ഥാനകാല വാസ്തുവിദ്യയുടെ തുടക്കക്കാരിൽ ഏറ്റവും പ്രമുഖൻ. പിന്നീടത് മറ്റ് ഇറ്റാലിയൻ നഗരങ്ങളിലേക്ക് വ്യാപിക്കുകയായിരുന്നു. ഫ്രാൻസ്, ജർമ്മനി, ഇംഗ്ലന്റ് റഷ്യ തുടങ്ങിയ മറ്റു യൂറോപ്പ്യൻ രാജ്യങ്ങളിലേക്കും കാലാന്താരത്തിൽ ഉചിതമായ മാറ്റങ്ങളോടെ ഈ വാസ്തുശൈലി വ്യാപിച്ചു.
പ്രതിസമത, അനുപാതം, ജ്യാമിതി, നിയതത്വം എന്നി ഘടകങ്ങൾക്കാണ് നവോത്ഥാനകാല വാസ്തുവിദ്യയിൽ കൂടൂതൽ ഊന്നൽ നൽകിയത്. തൂണൂകൾ, മേൽവാതിൽപ്പടികൾ, ചുമർതൂണുകൾ തുടങ്ങിയവയുടെ കൃത്യതയോടേ ക്രമീകരണം കൂടാതെ അർദ്ധവൃത്ത കമാനങ്ങൾ, അർദ്ധഗോള കുംഭമകുടങ്ങൾ, ഭിത്തിമാടങ്ങൾ (niches), aedicules എന്നിവയുടെ ഉപയോഗം മുതലായവ മധ്യകാല മന്ദിരങ്ങളിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന സങ്കീർണമായ അനുപാത വ്യവസ്ഥകളെയും, വ്യതിക്രമ ബാഹ്യാകാരത്തെയും ഇല്ലാതാക്കി.