African Championship of Nations 2022
sportseizoen van een voetbalcompetitie / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De African Championship of Nations 2022 (ook Total African Nations Championship of CHAN 2022 genoemd) was de zesde editie van het African Championship of Nations, een tweejaarlijks voetbaltoernooi georganiseerd door de Confédération Africaine de Football (CAF). Het toernooi was exclusief voor spelers die in de eigen nationale competitie spelen. Er deden 17 teams mee.
African Championship of Nations 2022 | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بطولة أمم إفريقيا للمحليين 2022 | |||||||
Toernooi van de CAF | |||||||
Toernooi-informatie | |||||||
Gastland | Algerije | ||||||
Editie | 6e | ||||||
Datum | 13 januari – 4 februari 2023 | ||||||
Teams | 17 (van 1 confederatie) | ||||||
Stadions | 4 (in 4 gaststeden) | ||||||
Winnaar | Senegal (1e titel) | ||||||
Toernooistatistieken | |||||||
Wedstrijden | 29 | ||||||
Doelpunten | 55 (1,9 per wedstrijd) | ||||||
Topscorer(s) | Aymen Mahious (5 doelpunten) | ||||||
Beste speler | Houssem Eddine Mrezigue | ||||||
Beste keeper | Pape Sy | ||||||
Fair-Playprijs | Senegal | ||||||
Navigatie | |||||||
| |||||||
|
Het toernooi wordt gespeeld in Algerije en vindt plaats tussen 13 januari en 4 februari 2023.[1] Oorspronkelijk zou het worden gespeeld van 10 juli tot 1 augustus 2022.[2] Op 10 september 2020 kondigde de CAF echter aan dat het toernooi verschoven wordt naar januari 2023. Dit was nodig omdat andere toernooien, zoals het Afrikaans kampioenschap voetbal 2021, ook naar een later datum verschoven werden vanwege de coronapandemie.[3][4]
Senegal won het toernooi door in de finale van Algerije te winnen na strafschoppen.[5]
Voor dit toernooi zijn vier gaststeden geselecteerd, Algiers, Oran, Annaba en Constantine.[6]
Algiers | Oran | ||
---|---|---|---|
Nelson Mandelastadion (Capaciteit: 40.784) |
Olympisch Stadion (Capaciteit: 40.143) | ||
Constantine | Annaba | ||
Stade Mohamed Hamlaoui (Capaciteit: 40.000) |
19 mei 1956-stadion (Capaciteit: 58.100) | ||
Marokko kwalificeerde zich, maar het land trok zich een aantal dagen voor de start van het toernooi terug. Algerije weigerde een rechtstreekse vlucht van Royal Air Maroc vanaf Rabat naar Constantine. Algerije verbiedt rechtstreekse vluchten tussen de twee landen vanwege diplomatieke spanningen tussen de twee landen.[7][8]
Team | Zone | Aantal deelnames (+ eerdere deelnames) |
---|---|---|
Algerije | Zone Noord 2 plekken + gastland | 2e (2011) |
Libië | 5e (2009, 2014, 2018, 2020) | |
Senegal | Zone West A 3 plekken | 3e (2009, 2011) |
Mali | 5e (2011, 2014, 2016, 2020) | |
Mauritanië | 3e (2014, 2018) | |
Ghana | Zone West B 3 plekken | 4e (2011, 2016, 2020) |
Niger | 4e (2009, 2011, 2014) | |
Ivoorkust | 5e (2009, 2011, 2016, 2018) | |
Congo-Kinshasa | Centrale Zone 3 plekken | 6e (2009, 2011, 2014, 2016, 2018) |
Congo-Brazzaville | 4e (2014, 2018, 2020) | |
Kameroen | 5e (2011, 2016, 2018, 2020) | |
Soedan | Oost-Centrale Zone 3 plekken | 3e (2011, 2018) |
Ethiopië | 3e (2014, 2016) | |
Oeganda | 6e (2011, 2014, 2016, 2018, 2020) | |
Madagaskar | Zuid Zone 3 plekken | 1e (debuut) |
Angola | 4e (2011, 2016, 2018) | |
Mozambique | 2e (2014) |
De volgende 52 scheidsrechters werden geselecteerd voor dit toernooi.[9]
- Scheidsrechters
- Lotfi Bekouassa (Algerije)
- Patrice Milazare (Mauritius)
- Alhadi Allaou Mahamat (Tsjaad)
- Kalilou Ibrahim Traoré (Ivoorkust)
- Mohamed Adel (Egypte)
- Abdelaziz Bouh (Mauritanië)
- Ibrahim Mutaz (Libië)
- Karim Sabry (Mali)
- Pierre Ghislain Atcho (Gabon)
- Celso Armindo Alvação (Mozambique)
- Samuel Uwikunda (Rwanda)
- Mahmood Ali Ismail (Soedan)
- Messie Nkounkou (Congo-Brazzaville)
- Melki Mehrez (Tunesië)
- Djindo Louis Hougnandande (Benin)
- Daouda Gueye (Senegal)
- Tom Abongile (Zuid-Afrika)
- Blaise Yuven Ngwa (Kameroen)
- Emery Niyongabo (Burundi)
- Assistent-scheidsrechters
- Akram Abbes Zerhouni (Algerije)
- Sid Ali Brahim El Hamlaoui (Algerije)
- Clemence Kanduku (Malawi)
- Eric Ayimavo Ulrich Ayamr (Benin)
- Kwasi Brobbey (Ghana)
- Hamedine Diba (Mali)
- Adou Hermann Desire Ngoh (Ivoorkust)
- Hamza Hagi Abdi (Somalië)
- Modibo Samake (Mali)
- Dos Reis Abelmiro Montenegro (Sao Tomé en Principe)
- Ditsoga Boris Marlaise (Gabon)
- Rodrigue Menye Mpele (Kameroen)
- Nouha Bangoura (Senegal)
- Sanou Habib Judicael (Burkina Faso)
- Dieudonne Mutuyimana (Rwanda)
- Ivanildo Meirelles De O Sanche Lopes (Angola)
- Hensley Petrousse (Seychellen)
- Abdul Aziz Bollel Jawo (Gambia)
De loting voor het eindtoernooi werd gehouden op 1 oktober 2022 om 18:00 (UTC) in het Boualem Bessaiah Opera House in Algiers, Algerije.[10][11] De 18 landen werden verdeeld in drie groepen van 4 landen en twee groepen van 3 landen. Het gastland werd automatisch in groep A geplaatst en de titelhouder, Marokko, kwam automatisch in groep C terecht. De overige landen werden verdeeld op basis van de resultaten van de afgelopen vier edities. Daarbij telt niet ieder toernooi even zwaar mee, 2014 (1 keer), 2016 (2 keer), 2018 (3 keer) en 2020 (4 keer);
- 7 punten voor de winnaar
- 5 punten voor de tweede plaats
- 3 punten de halvefinalisten
- 2 punten voor kwartfinalisten
- 1 punt voor de groepsfase
Automatisch | Pot 1 | Pot 2 | Pot 3 |
---|---|---|---|
Gastland: Algerije (0 pnt.) (poule A1) Titelhouder: Marokko (53 pnt.) (poule C1) |
Mali (32 pnt.) Kameroen (24 pnt.) Congo-Kinshasa (20 pnt.) |
Congo-Brazzaville (19 pnt.) Libië (15 pnt.) Oeganda (12 pnt.) Angola (10 pnt.) Soedan (9 pnt.) |
Niger (8 pnt.) Ivoorkust (6 pnt.) Mauritanië (5 pnt.) Ethiopië (4 pnt.) Senegal (3 pnt.) Ghana (1 pnt.) Mozambique (0 pnt.) Madagaskar (0 pnt.) |