Aristarchus (inslagkrater)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Aristarchus is een opvallende inslagkrater in het noordwesten van de voorkant van de maan. De krater is vernoemd naar de Griekse astronoom Aristarchus van Samos. Het is de helderste van de grote stralenkraters op het maanoppervlak; zijn albedo is twee keer dat van de meeste oppervlaktekenmerken van de maan. Tijdens en na volle maan is Aristarchus helder genoeg om met het blote oog te kunnen zien en verblindt tijdens het waarnemen ervan door een telescoop. Ook kan de krater gemakkelijk onderscheiden worden wanneer door de aarde gereflecteerd licht (het asgrauwe schijnsel) het grootste deel van het maanoppervlak verlicht. Op die manier dachten vroegere maanwaarnemers dat ze met een werkende en tevens lichtgevende maanvulkaan te doen hadden.
Aristarchus | ||
---|---|---|
Kratergegevens | ||
Coördinaten | 23° 44′ NB, 47° 29′ WL | |
Diameter | 39,99 km | |
Kraterdiepte | 4,3 km | |
Colongitude | 48° bij zonsopgang | |
Kaartblad | 39 (PDF) | |
Vernoemd naar | Aristarchus van Samos | |
Vernoemd in | 1935 | |
Tenzij anders aangegeven, zijn de gegevens ontleend aan de IAU/USGS-Databank |
Aristarchus heeft een diameter van 40 km. De krater bevindt zich in de zuidoostelijke kant van het Aristarchusplateau, midden in de Oceanus Procellarum, een grote mare. Dat is een rotsachtig verhoogd gebied dat een aantal vulkanische kenmerken vertoont, zoals bochtige rillen. Dit plateau, met een doorsnede van ongeveer 200 km, rijst tot zo'n 2 km boven de mare uit. Aristarchus bevindt zich oostelijk van de krater Herodotus en de Vallis Schröteri en zuidelijk van een rillensysteem met de naam Rimae Aristarchus.
Aristarchus is zo helder omdat het een relatief jonge formatie is, zo'n 450 miljoen jaar oud. De zonnewind heeft nog niet de tijd gehad het door de inslag opgeworpen materiaal door ruimteverwering donker te kleuren. De inslag gebeurde na het ontstaan van de stralenkrater Copernicus, maar voor het verschijnen van Tycho. Het helderste deel van de krater is de steile centrale piek. Delen van de kratervloer lijken vlak, maar detailfoto's afkomstig van de Lunar Orbiter sondes en van de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) tonen dat het oppervlak bedekt is met vele heuveltjes, streperige kloven en kleine breuken. De buitenrand heeft terrassen, ruwweg veelhoekig van vorm, en is bedekt door een heldere deken van ejecta. Deze spreiden zich uit in een stralenkrans naar het zuiden en zuidoosten, wat suggereert dat Aristarchus waarschijnlijk is gevormd door een inslag onder een kleine hoek vanuit het noordoosten.