BAC One-Eleven
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De BAC One-Eleven is een Brits korteafstandspassagiersvliegtuig uit de jaren 1960 en 1970. De ontwikkeling van het toestel begon bij Hunting Aircraft, maar het werd geproduceerd door British Aircraft Corporation (BAC) nadat Hunting samen met enkele andere Britse vliegtuigfabrikanten gefuseerd was in BAC.
BAC One-Eleven | ||||
---|---|---|---|---|
Fabrikant | British Aircraft Corporation | |||
Type(n) | 200, 300, 400, 475, Rombac 1-11-495, 500, 510 ED, 560, 670 | |||
Lengte | 28,2 m | |||
Spanwijdte | 26,9 m | |||
Hoogte (vanaf de grond) | 7,20 m | |||
Interieurbreedte | 3,16 m | |||
Stoelen voor passagiers | 89 (charterindeling) | |||
Leeggewicht | 21.049 kg | |||
Vleugeloppervlak | 93,2 m² | |||
Max. startgewicht | 33.800 kg | |||
Motoren | 2× Rolls-Royce Spey Mk. 506 turbofans | |||
Max. stuwkracht per motor | 47 kN | |||
Kruissnelheid | 882 km/u | |||
Kruishoogte | 10.700 m | |||
Max. reikwijdte | 2.320 km met volle belading | |||
Eerste vlucht | 20 augustus 1963 | |||
Laatste vlucht | 6 mei 2019 | |||
Status | buiten dienst | |||
Aantal gebouwd | 244 | |||
|
De One-Eleven werd ontworpen ter vervanging van de Vickers Viscount. Het was het tweede vliegtuig, na de Franse Sud Aviation Caravelle, met korte romp. Doordat het later in dienst kwam, kon de One-Eleven profiteren van nieuwe en betere motoren en de ervaringen van luchtvaartmaatschappijen met straalaangedreven passagierstoestellen. Hierdoor werd het vliegtuig erg populair en meer dan de helft van alle orders kwam uit de Verenigde Staten. De One-Eleven was een van de meest succesvolle Britse vliegtuigontwerpen en deed dienst tot de jaren 1990 toen bijna alle toestellen met pensioen gingen, doordat hij niet meer voldeed aan de geluidsrestricties.
In 2019 werd de laatste BAC One-Eleven uit dienst gesteld. Het was in gebruik bij Northrop Grumman als testvliegtuig.[1]