Bepaling (taalkunde)
taal / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
In de zinsontleding, het onderdeel van de taalkunde dat de syntactische structuur van zinnen beschrijft, is een bepaling (of: adjunct) een woord of zinsdeel dat kan worden weggelaten zonder de zin ongrammaticaal te maken, en zonder de betekenis wezenlijk te veranderen. Een bepaling behoort dus niet tot de kernargumenten van de zin.
Een bepaling heeft betrekking op de zin als geheel of een zinsdeel binnen de zin en verschaft daar nadere informatie over; vandaar de naam.
Datgene waar de bepaling betrekking op heeft wordt het antecedent van de bepaling genoemd.
Heeft een zinsdeel de vorm en positie van een bepaling, maar kan het niet worden weggelaten omdat een in de zin gebruikt werkwoord een dergelijk zinsdeel vereist, dan wordt het zinsdeel geen bepaling genoemd, maar een complement.
Wel kan weglating van een bepaling een omzetting van de woordvolgorde in de zin noodzakelijk maken.