Blokcode
soort code in de telecommunicatie / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
In de coderingstheorie is een blokcode een foutcorrigerende code met als belangrijkste kenmerk dat de gegevens in blokken met een vaste lengte worden verdeeld, waarna elk blok gecodeerd wordt. Blokcodes nemen een belangrijke plaats in binnen de kanaalcodering en als onderdeel daarvan binnen de foutcorrigerende codes. Blokcodes worden als abstract concept bestudeerd. Daarmee is het bijvoorbeeld mogelijk gemeenschappelijke kenmerken vast te stellen, zoals grenzen aan het maximale aantal fouten dat gedetecteerd of hersteld kan worden.
Er zijn allerlei soorten blokcodes met veel praktische toepassingen. Enkele voorbeelden van blokcodes zijn Reed-Solomoncodes, Hammingcodes en Reed-Mullercodes. Deze codes zijn bovendien lineair.
Bij alle foutcorrigerende codes wordt een blok met een vast aantal ingevoerde bits in een ander blok, ook met een vast aantal bits, omgezet. Er worden daarbij een of meer pariteitsbits toegevoegd die de correctie naderhand mogelijk maken. Dat zorgt dus voor een vorm van redundantie.
Soms wordt iedere foutcorrigerende code een blokcode genoemd. Met deze definitie zijn bijvoorbeeld turbocodes ook te rekenen tot de blokcodes. Dit artikel behandelt de algebraïsche blokcodes, dat wil zeggen blokcodes waarbij blokken gegevens onafhankelijk van elkaar gecodeerd worden, wat niet het geval is bij turbocodes.