Douglas DC-9
Vliegtuigtype, verkeersvliegtuig, commercieel / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De McDonnell Douglas DC-9 (in eerste instantie bekend als de Douglas DC-9) behoort tot de familie van tweemotorige narrow-body commerciële vliegtuigen. Het type zag het levenslicht in 1965 en was vervolgens in vele verschillende vormen een opvolger van verschillende oudere types.
De DC-9-familie is nog tot 2006 in productie gebleven. McDonnell Douglas en Boeing fuseerden in 1997 en sindsdien staat het toestel ook bekend als de Boeing 717. De DC-9 is 41 jaar lang geproduceerd.
Douglas lanceerde het DC-9-ontwikkelingsproject in april 1963 als een korte-afstandspartner van de grotere 4-motorige DC-8. In tegenstelling tot de concurrerende Boeing 727, die veel onderdelen van de 707 gebruikte, was de DC-9 een compleet nieuw ontwerp en maakte het gebruik van twee achteraan gemonteerde Pratt & Whitney JT8D-fanjetmotoren, een kleine maar efficiënte vleugel en een T-staart.
Het eerste prototype vloog in februari 1965 en ging een succesvolle toekomst tegemoet bij Delta Air Lines in december van datzelfde jaar. Het was direct een commercieel succes en 976 stuks werden er gebouwd door Douglas, voor de fusie met McDonnell in 1967. In 1983 zag een nieuwe versie van de DC-9 het levenslicht: de DC-9-80-serie (MD-80). De MD-80 was een verlengde versie van de DC-9-50 met een hoger maximaal startgewicht en de mogelijkheid tot het meenemen van meer brandstof. De MD-80 werd vervolgens doorontwikkeld in de MD-90-familie. Deze had IAE V2500-motoren en een glass cockpit. De laatste variant was de MD-95, die als Boeing 717 werd geproduceerd. Op 24 april 2006 verliet de laatste 717 de fabriekshal in Long Beach.
De reputatie van de DC-9 als een betrouwbaar en efficiënt vliegtuig leverde veel klanten op in de jaren 90. Met een totale productie van meer dan 2400 toestellen is de DC-9 een van de meest succesrijke commerciële turbofanvliegtuigen ooit gemaakt. Hij is dan ook derde na de Boeing 737 (meer dan 8000) en de Airbus A320 (meer dan 3000).