Dwars door Vlaanderen

Dwars door Vlaanderen
	Ellen van Dijk wint voor de tweede maal Dwars door Vlaanderen (2019). Foto: Lieven De Cock (uit collectie KOERS. Museum voor de wielersport)
Classificatie
Internationale kalender	UCI Women's ProSeries
Categorie	1.Pro
Geschiedenis
Eerste editie	2012
Aantal edities	11 (2023)
Eerste winnaar	Monique van de Ree
Laatste winnaar	Demi Vollering
Laatste Ned. winnaar	Demi Vollering (2023)
Meeste zeges	Amy Pieters (3)
Portaal	Wielersport

Dwars door Vlaanderen
Classificatie
Internationale kalender	UCI World Tour
Categorie	WT
Geschiedenis
Eerste editie	1945
Aantal edities	77 (2023)
Eerste winnaar	Rik Van Steenbergen
Laatste winnaar	Christophe Laporte
Laatste Bel. winnaar	Yves Lampaert (2018)
Laatste Ned. winnaar	Mathieu van der Poel (2022)
Meeste zeges	14 renners met 2 zeges
Portaal	Wielersport

Dwars door Vlaanderen
Regio	Vlaanderen, België
Periode	eind maart
Organisator	KSV Waregem Vooruit en; Flanders Classics
Discipline	weg
Type	Kasseiwedstrijd
Portaal	Wielersport

Dwars door Vlaanderen (Frans: À travers les Flandres) is een eendaagse wielerwedstrijd in Vlaanderen, België die als een van de wielerklassiekers wordt gerekend. Sinds 1945 bestaat de wedstrijd voor mannen en vanaf 2012 wordt er ook een editie voor elite vrouwen georganiseerd.

Vroeger vormde de wedstrijd traditioneel de start van de Vlaamse Wielerweek, met de E3 Harelbeke, Gent-Wevelgem, de Driedaagse van De Panne-Koksijde en de Ronde van Vlaanderen. Dwars door Vlaanderen wordt altijd op een woensdag verreden en sinds 2018 is dit op woensdag voor de Ronde. De aankomst ligt altijd in het West-Vlaamse Waregem.

Geschiedenis

Rik Van Steenbergen spurt naar de eindmeet in de eerste editie van Dwars Door België, 1945

Tot 1999 heette de wedstrijd Dwars door België (À travers la Belgique). De eerste editie was in 1945, de start lag toen in Sint-Truiden, de finish in Waregem. In 1946 werd het een tweedaagse koers, de eerste etappe van Waregem naar Sint-Truiden, de dag erna van Sint-Truiden terug naar Waregem. Het bleef daarna een tweedaagse koers, met uitzondering van 1948 toen het weer een eendaagse wedstrijd was. In 1953 werd er zelfs een tijdrit toegevoegd aan de twee etappes. Naast Sint-Truiden fungeerden in latere edities ook Genk, Ciney, Eisden en Spa als aankomstplaatsen.

Vanaf 1965 werd de wedstrijd weer een eendaagse wedstrijd, met start en finish in Waregem. Het parkoers wisselde, maar zocht altijd wel de hellingen en kasseistroken in de Vlaamse Ardennen of Henegouwen (voornamelijk rond Ronse). Tegelijkertijd met de naamswijziging tot Dwars door Vlaanderen in 2000 is ook de start verlegd naar Roeselare.

In 2018 schoof Dwars door Vlaanderen op naar de woensdag voor de Ronde van Vlaanderen. Om geen kopie te zijn werd het parkoers drastisch gewijzigd. Ook is het aantal kilometers relatief laag wat mogelijk tot een spannender wedstrijdverloop zou kunnen leiden. In 2017 werd er in de finale een extra kasseistrook toegevoegd om -eventuele- vluchters meer kans te geven richting de finish in Waregem. In 2019 werd de in kasseien heraangelegde Berg ten Houte in het parkoers opgenomen. In 2022 situeerde de organisatie twee onbekendere hellingen in het parkoers om af te wijken van de andere voorjaarsklassiekers. Ook haalde ze de gevaarlijkere afdaling van de Stationsberg en daarmee ook de Taaienberg uit het parkoers en maakte ze gebruik van de goede ervaringen met het Belgisch Kampioenschap door delen van de finale hiervan te gebruiken in de finale van Dwars door Vlaanderen.

Hellingen

Voor een volledig overzicht, zie de lijst van beklimmingen in Dwars door Vlaanderen

In 2023 worden de volgende hellingen in de route opgenomen:

Volkegemberg
Hotondberg
Knokteberg
Kortekeer

Berg ten Houte
Kanarieberg
Knokteberg (2e maal) Hotondberg (2e maal)

Ladeuze
Nokereberg
Nokere

Mannen

Vanaf 2005 maakte de koers deel uit van de UCI Europe Tour, van 2005-2012 als een 1.1 en vanaf 2013 als een 1.HC wedstrijd. Vanaf 2017 maakt de wedstrijd deel uit van de UCI World Tour.

Podia

Jaar	Winnaar	Tweede	Derde
1945	Rik Van Steenbergen	Briek Schotte	Norbert Callens
1946	Maurice Desimpelaere	Norbert Callens	Briek Schotte
1947	Albert Sercu	Julien Van Dijcke	Émile Masson junior
1948	André Rosseel	Mathieu Florent	Roger Desmet
1949	Raymond Impanis	Lionel Van Brabant	Maurice Mollin
1950	André Rosseel	Emilie Vanderveken	Jules Depoorter
1951	Raymond Impanis	Marcel Hendrickx	André Rosseel
1952	André Maelbrancke	Lode Wouters	Karel De Baere
1953	Briek Schotte	Adri Voorting	Marcel De Mulder
1954	Germain Derycke	Briek Schotte	Florent Rondele
1955	Briek Schotte	Fred De Bruyne	Alfons Van den Brande
1956	Lucien Demunster	Frans Schoubben	André Rosseel
1957	Noël Foré	Michel Van Aerde	André Noyelle
1958	André Vlayen	Norbert Van Tieghem	Ernest Heyvaert
1959	Roger Baens	Louis Proost	Briek Schotte
1960	Arthur Decabooter	Edgard Sorgeloos	Julien Schepens
1961	Maurice Meuleman	Romain Van Wynsberghe	Leon Vandaele
1962	Martin Vangeneugden	Piet Rentmeester	Piet van Est
1963	Clément Roman	Dieter Puschel	Robert Seneca
1964	Piet van Est	Etienne Vercauteren	Jos Dewit
1965	Alfons Hermans	Julien Haelterman	Roger de Breuker
1966	Walter Godefroot	Willy Bocklant	Peter Post
1967	Daniel Van Ryckeghem	Georges Vandenberghe	Joseph Spruyt
1968	Walter Godefroot	Willy Monty	Bernard Van De Kerckhove
1969	Eric Leman	Albert Van Vlierberghe	Willy Van Neste
1970	Daniel Van Ryckeghem	Eric Leman	Frans Verbeeck
1971 niet verreden
1972	Marc Demeyer	Noël Vantyghem	Eddy Verstraeten
1973	Roger Loysch	Jozef Abelshausen	Freddy Maertens
1974	Louis Verreydt	Ronny De Witte	René Pijnen
1975	Cees Priem	Tino Tabak	Roger Swerts
1976	Willy Planckaert	Marc Demeyer	Walter Planckaert
1977	Walter Planckaert	Luc Leman	Marc Demeyer
1978	Jos Schipper	Frank Hoste	Guido Van Sweevelt
1979	Gustaaf Van Roosbroeck	Walter Planckaert	Jan Raas
1980	Johan van der Meer	Jan Raas	Guido Van Sweevelt
1981	Frank Hoste	Cees Priem	Gerrit Van Gestel
1982	Jan Raas	Jean-Luc Vandenbroucke	Eddy Vanhaerens
1983	Etienne De Wilde	Jan Raas	Eric Vanderaerden
1984	Walter Planckaert	Rudy Mathys	Marc Sergeant
1985	Eddy Planckaert	Eric Vanderaerden	Jozef Lieckens
1986	Eric Vanderaerden	Adrie van der Poel	Peter Stevenhaagen
1987	Jelle Nijdam	Herman Frison	Seán Kelly
1988	John Talen	Fons De Wolf	Nico Verhoeven
1989	Dirk De Wolf	Theo de Rooij	Johan Museeuw
1990	Edwig Van Hooydonck	Adrie van der Poel	Marc Sergeant
1991	Eric Vanderaerden	Uwe Raab	Remig Stumpf
1992	Olaf Ludwig	Michel Zanoli	Jean-Pierre Heynderickx
1993	Johan Museeuw	Franco Ballerini	Jo Planckaert
1994	Carlo Bomans	Marc Sergeant	Ludwig Willems
1995	Jelle Nijdam	Tom Steels	Adriano Baffi
1996	Tristan Hoffman	Edwig Van Hooydonck	Brian Holm
1997	Andrei Tchmil	Ludovic Auger	Hans De Clercq
1998	Tom Steels	Johan Capiot	Andrei Tchmil
1999	Johan Museeuw	Michel Vanhaecke	Chris Peers
2000	Tristan Hoffman	Peter Van Petegem	Lars Michaelsen
2001	Niko Eeckhout	Wilfried Peeters	Arvis Piziks
2002	Baden Cooke	László Bodrogi	Jo Planckaert
2003	Robbie McEwen	Baden Cooke	Max van Heeswijk
2004	Ludovic Capelle	Jaan Kirsipuu	Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Hammond
2005	Niko Eeckhout	Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Hammond	Gabriele Balducci
2006	Frederik Veuchelen	Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeremy Hunt	Lloyd Mondory
2007	Tom Boonen	Niko Eeckhout	Stuart O'Grady
2008	Sylvain Chavanel	Steven de Jongh	Niko Eeckhout
2009	Kevin Van Impe	Niko Eeckhout	Tom Boonen
2010	Matti Breschel	Björn Leukemans	Niki Terpstra
2011	Nick Nuyens	Vlag van Verenigd Koninkrijk Geraint Thomas	Vlag van Verenigde Staten Tyler Farrar
2012	Niki Terpstra	Sylvain Chavanel	Koen de Kort
2013	Oscar Gatto	Borut Božič	Mathew Hayman
2014	Niki Terpstra	Vlag van Verenigde Staten Tyler Farrar	Borut Božič
2015	Jelle Wallays	Edward Theuns	Dylan van Baarle
2016	Jens Debusschere	Bryan Coquard	Edward Theuns
2017	Yves Lampaert	Philippe Gilbert	Aleksej Loetsenko
2018	Yves Lampaert	Mike Teunissen	Sep Vanmarcke
2019	Mathieu van der Poel	Anthony Turgis	Bob Jungels
2020 niet verreden
2021	Dylan van Baarle	Christophe Laporte	Tim Merlier
2022	Mathieu van der Poel	Tiesj Benoot	Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Pidcock
2023	Christophe Laporte	Oier Lazkano	Vlag van Verenigde Staten Neilson Powless

Meervoudige winnaars

Overwinningen	Renner	Jaren
2	André Rosseel	1948, 1950
	Raymond Impanis	1949, 1951
	Briek Schotte	1953, 1955
	Walter Godefroot	1966, 1968
	Daniel Van Ryckeghem	1967, 1970
	Walter Planckaert	1977, 1984
	Eric Vanderaerden	1986, 1991
	Jelle Nijdam	1987, 1995
	Johan Museeuw	1993, 1999
	Tristan Hoffman	1996, 2000
	Niko Eeckhout	2001, 2005
	Niki Terpstra	2012, 2014
	Yves Lampaert	2017, 2018
	Mathieu van der Poel	2019, 2022

Overwinningen per land

Overwinningen	Land
55	België
15	Nederland
2	Australië, Frankrijk
1	Denemarken, Duitsland, Italië

Fotogalerij

Belgisch kampioen Rik Van Steenbergen spurt naar winst in de eerste editie (1945). Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Belgisch kampioen Walter Godefroot wint al glijdend over de finish (1966). Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Eric Leman komt alleen aan in 1969. Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Daniël Vanryckeghem klopt Eric Leman in de sprint (1970). Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Neoprof Marc Demeyer is de snelste van een kopgroep in 1972. Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Cees Priem met de bloemen na winst in 1975. Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Walter Planckaert komt aan na solo van 30 km (1977). Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Frank Hoste, winnaar in 1981. Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Aankomst Eddy Planckaert, voor Eric Vanderaerden (1985). Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Eric Vanderaerden is de snelste van een kopgroep (1986) Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Jelle Nijdam rondt ploegwerk af (1987). Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.
Dirk De Wolf, winnaar in 1989. Foto uit collectie KOERS. Museum van de Wielersport.

Vrouwen

Vanaf 2012 wordt er ook een vrouwenwedstrijd gereden. Van 2017 tot 2021 had de wedstrijd de UCI 1.1-status.^[1] Vanaf 2022 heeft de wedstrijd de 1.Pro-status en is onderdeel van de UCI Women's ProSeries.

Monique van de Ree was in 2012 de eerste winnaar,^[2] Kirsten Wild volgde haar in 2013 op.^[3] Amy Pieters won drie keer op rij (2014-2016).^[4] In 2018 en 2019 ging de zege naar Ellen van Dijk, in 2021 naar Annemiek van Vleuten en in 2023 naar Demi Vollering, waarmee het aantal Nederlandse zeges op negen kwam. De twee niet-Nederlandse zeges ging in 2017 naar de Finse Lotta Lepistö en in 2022 naar de Italiaanse Chiara Consonni.