Fysicotheologie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Fysicotheologie was een stroming in de theologie die op basis van empirisch onderzoek van de natuur tot kennis van God wilde komen. Met name de doelmatigheid die men in de natuur waarnam werd beschouwd als een belangrijk bewijs voor het bestaan van God. Deze beweging had in belangrijke mate haar basis, althans in Nederland en Engeland, in de nieuwe empirische natuurwetenschap (met name Robert Boyle) en het newtoniaanse wereldbeeld. De fysicotheologie in Duitsland steunde meer op de inzichten van Wolf en Leibniz.
In de achttiende eeuw en eerste decennia van de negentiende eeuw was het in Engeland en de Republiek een invloedrijke beweging.