Gebruiker:Evil berry/Kladblok/Eleonora van Aquitanië
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Eleonora van Aquitanië (Occitaans: Aleonòr d'Aquitània, Frans: Aliénor of Éléonore d'Aquitaine; ook Éléonore de Guyenne; Poitiers in Poitou, ca. 1122/1124[3] – Poitiers of abdij van Fontevraud,[4] 31 maart of 1 april 1204[5]) was hertogin van Aquitanië, door haar eerste huwelijk koningin van Frankrijk (1137-1152), vervolgens door haar tweede huwelijk koningin van Engeland (1154-1189) en een van de meest invloedrijke vrouwen van de middeleeuwen.
Eleonora stamde af van de dynastie van de hertogen van Aquitanië, opvolgers van de Karolingische koningen van Aquitanië en heersers over het grootste hertogdom op Franse bodem. Door Eleonora's huwelijk met de Franse troonopvolger Lodewijk kon de Franse Kroon haar lenen opnieuw nauwer aan zich binden, na een periode waarin de lenen zelfstandiger en autonomer waren geworden. De ontbinding van haar huwelijk met Lodewijk VII wordt beschouwd als een van de meest gevolgrijke echtscheidingen in de geschiedenis, omdat ze een ontwikkeling in gang zette die tot een meer dan 300 jaren durend conflict tussen het koninkrijk Engeland en Frankrijk leidde. Kort na de ontbinding van haar huwelijk met de Franse koning trouwde Eleonora met de jonge Hendrik Plantagenet, de hertog van Anjou en Normandië, die tegelijkertijd Engelse troonpretendent was. Twee jaar later werden Hendrik en Eleonora tot Engelse monarchen gekroond. Hendriks politiek beoogde een consolidering van de in het bezit van de familie bevinden territoria tot één gebied, dat in de moderne geschiedschrijving als Angevijnse Rijk wordt aangeduid. Daarbij namen de gebieden die Eleonora in het huwelijk inbracht een sleutelpositie in. Volgens historicus Ralph V. Turner voelde Eleonora zich als erfgename van Aquitanië echter geroepen en gerechtigd om haar hertogdom zelfstandig te besturen en verzette zij zich ertegen dat het ingelijfd zou worden in het rijk van haar echtgenoot.[6] Mede hierdoor was het huwelijk conflictrijk. Nadat Eleonora zich in 1173/1174 bij de opstand van haar drie oudste zonen tegen hun vader had aangesloten, plaatste Hendrik haar vijftien jaar lang onder huisarrest. Eleonora nam pas na de dood van haar echtgenoot in 1189 onder de regeringen van haar zonen Richard Leeuwenhart en Jan zonder Land opnieuw een beduidende politieke rol op zich.
Rond Eleonora's persoon begonnen reeds tijdens haar leven mythen en legendes te ontstaan en ze werd van echtbreuk met haar oom beticht. In de loop de eeuwen gold ze als het voorbeeld van een heerseres met een honger naar macht die constant intrigeerde. Dit beeld is in de laatste decennia echter veranderd. Niet in de laatste plaats nadat ze door de verfilming van The Lion in Winter zich een plaatsje in de populaire cultuur wist te verwerven, werd ze het hoofdpersonage van talrijke literaire werken, die van haar een beschermvrouwe van dichters en minnezangers maakten, hoewel hiervoor historische bronnen geen houvast bieden voor een mecenaat in deze mate.[7] De beschikbare bronnen zijn vaak gekleurd en bemoeilijken het vormen van een correct beeld van de historische figuur Eleonora van Aquitanië. Historici als Ralph V. Turner zien als leidmotief van haar leven haar wil om haar rol als koningin ten volle waar te nemen en haar vastberadenheid om de integriteit en zelfstandigheid van haar hertogdom Aquitanië te bewaren.